Veranderingen

Een grasveld vol met
madelief en paardebloem
een lentedeken

dinsdag 26 april 2011

Het Paasweekend is voorbij. Ik ben al in geen dagen in het park geweest. Goede vrijdag stond in het kader van ons uitstapje naar Walibi World en de skydive die Caitlín, Roibín en ik hebben gemaakt. Af en toe weet ik nog steeds niet wat gemaakt heeft dat ik het gewaagd heb om me met de kinderen samen een 50 meter hoge toren op te laten trekken om vandaar losgelaten te worden boven Walibi. Als ik er op terugkijk heb ik er geen spijt van. Het geeft een ontzettend goed gevoel dat ik zoiets geks gedaan heb samen met mijn  kinderen. Ik herinner me nog dat we daar met z'n drieeën helemaal boven aan de toren hingen te bungelen. Je hebt geen idee wanneer ze je los laten. We hadden bij een andere stel al wel gezien dat ze er niet te lang mee wachten om je los te laten. Ik prevelde nog iets tegen de kinderen van dat dit echt iets was wat je in je leven een keer gedaan moet hebben met je kinderen, toen we ineens los waren. Ik zag direct sterren alsof ik het heelal was ingeslingerd. Ik heb alle engelen aangeroepen in die paar seconden dat we in de vrije val zaten. Ineens was daar het touw wat ons opving en en waaraan ik heftig zwaaiend een klein beetje tot rust kon komen tot het moment dat ik opnieuw besefte hoe hoog we waren.

Heel langzaam maar zeker werd het zwaaien minder en zakten we ook verder naar beneden tot we weer vaste grond onder onze voeten hadden. Gelukkig had ik bij het tekenen van het formulier vooraf over het zelf aansprakelijk zijn voor alles wat er bij de sprong kon misgaan, niet mijn eigen doodsvonnis getekend. Hier stond ik, springlevend, maar wel een ervaring rijker en trots omdat ik mijn eigen comfortzone had durven verlaten om iets grensverleggend te doen. Walibi is dan wel geen natuurpark, waar ik doorgaands mijn lessen krijg, maar als je wilt kun je ook in een pretpark iets over jezelf leren en een waardevolle ervaring op doen.
De rest van de dag waren alle achtbanen verder eitjes. 5 keer in de Goliath, geen probleem. De El Condor met zijn hangende stoeltjes....doen we wel even. De vernieuwde Via Volta, nu Speed of Sound genoemd, waarbij je achteruit een looping in gaat, feestje! Maar het allermooiste van deze dag was de ervaring om dit samen met de kinderen te doen. Je kunt meegaan naar een pretpark en dan op een bankje bij iedere attractie wachten tot de lieverdjes klaar zijn, of je kunt zeggen....ik doe mee en ik geef me er aan over. Dat laatste heb ik gedaan en we hebben genoten. Je kunt zelfs zeggen dat het ons nog weer een stukje dichter bij elkaar heeft gebracht! Er is iets veranderd in de dynamiek tussen ons drieeën en die verandering is positief.

Toch ben ik heel blij dat ik vandaag weer in mijn eigen mooie park rondloop. Het eerste wat me opvalt als ik het park in loop is dat nu ik er een paar dagen niet ben geweest ik zie dat er veranderingen hebben plaatsgevonden. Het grasveld tussen de huizenblokken staat ineens vol met witte madeliefjes en knalgele paardebloemen: een ware lentedeken, die zacht veert onder je voeten. Ook de bomen dragen veel meer blad. Alleen de bloesembomen laten nu hun bloesemblaadjes vallen. De wind laat de bloesem dwarrelen als sneeuw en al gauw ligt er een deken van bloesemblaadjes onder de bomen. De natuur is in een overgangsfase van lente naar zomer. Ook al duurt het nog even voor de zomer er daadwerkelijk is, de temperaturen vertellen ons een ander verhaal. Het is tussen de 18 en 21 graden en daarmee lijkt deze dag op een zomerdag.

Ik loop de nesten af om te kijken of er al jongen zijn en ja hoor...bij verschillende meerkoetnesten piepen er kleine kopjes onder het stevige moederlijf vandaan.

Een meerkoet windt zich vreselijk op als ze mij langs de kant naar haar ziet kijken. Ook vader zwemt woest in mijn richting en maakt een hoop stampij. De moeder is op het nest gaan staan. Onder haar liggen verschillende nog niet uitgekomen eieren, maar er zijn ook twee jongen. Het ene kleintje is erg ondernemend en laat zich het water in glijden. Het zwemt een heel eind weg van het nest en na een tijdje zie ik het niet meer. Op het nest met de moeder zit nog een jong. Deze glijdt ook het water in, maar blijft in het kielzog van de ouders. Moeder meerkoet gaat weer op haar eieren zitten. Het ander jong is in geen velden of wegen te bekennen. Als dat maar goed komt.

Ook zie ik dat er jonge eendjes zijn. Hoewel ik nergens een nest van een broedende eend heb gezien, blijkt toch dat ze er wel geweest moeten zijn. Het is opvallend dat de eendenparen ieder maar een paar jongen hebben, maar ik denk dat dit komt omdat er veel jonge eendjes gepakt worden door grotere vogels. De eenden zijn over het algemeen minder goede ouders dan de meerkoeten, die heel fel hun nesten en hun jongen verdedigen.

Als ik verder wandel spot ik het Futenpaar. Het feit dat ze allebei van het nest af zijn kan maar een ding betekenen: het jong moet geboren zijn. Ik meen iets te zien bobbelen onder het verenpakje van een van de twee futen. Ik zoem in met de camera en meen iets gestreepts te zien. Ik ben er van overtuigd dat er een jong meereist tussen de veren van die ene fuut.

Het verreist een goed oog, maar het is voor mij overduidelijk. Er zit een klein gestreept jong tussen de veren van de moeder.

Aan de overkant van het water zie ik moeder zwaan liggen op haar nest en vader zwaan ligt er als een trouwe hond naast. Ineens zie ik twee mannen door de bosjes het nest naderen. Mijn hart begint sneller te kloppen. Wat willen die mannen bij mijn zwanenpaar. Ik zie vanuit de verte dat moeder zwaan rustig blijft liggen en dat vader zijn lichaam in staat van opperste paraatheid brengt. De mannen blijven op gepaste afstand. Ik zie dat ze iets tegen elkaar zeggen en uit hun gebaren denk ik op te maken dat zij het paar net zo bijzonder vinden als ik. Ze blijven op afstand en ik voel mijzelf weer ontspannen. Ik voel hoe belangrijk de zwanen voor me zijn geworden. Ik geloof dat ik de zwanen met mijn leven zou verdedigen als er iemand een vinger naar ze uit zou steken. Ze zijn me zo dierbaar geworden. Ik voel me net een oma die op de geboorte van haar kleinkinderen zit te wachten.

De verandering die de natuur in zo'n korte tijd heeft doorgemaakt is helemaal opvallend als ik bij de pergola kom. Een paar dagen geleden waren er enkel nog kale takken te zien, nu is er een zee van blauwe regen gemengd met nog een ander prachtige klimbloem te bewonderen. In nog geen vier dagen tijd is er een soort van wonder geschied. Het is werkelijk schitterend!

Het enige dat me nu nog rest is kijken hoe het van dichtbij met de zwanen is. Ik loop over het steigertje naar het nest en ga zoals gewoonlijk naast vader zwaan zitten. Ontroerd kijk ik hoe hij af en toe wegdut en dan weer wakkerschiet om mij in de gaten te houden. Het broodje laat hij zich lekker smaken. De eerste stukjes grijpt hij bijna met geweld uit mijn hand, maar daarna wordt hij rustig en pakt het zachtjes van me aan. Moeder zwaan wil het stukje wat ik naar haar toe gooi niet eten. Ik heb het idee dat ze wat magerder is en dat haar verenpak wat rommeliger is geworden. Ik vraag me af of een zwanenmoeder uberhaupt eet zolang ze op haar eieren zit. Ik zie hem ook niets brengen, wat je wel ziet gebeuren bij de meerkoeten. Bij mijn weten is het ook alleen het vrouwtje dat op de eieren zit.

Moeder zwaan gaat een beetje verzitten. Heel even mag ik weer een blik werpen op haar eieren. Er zijn nog geen barstjes te bespeuren. Ik ben zo benieuwd wanneer de eieren gaan uitkomen. Wat zou het geweldig zijn, als ik dat moment zou mogen meemaken. Als het in elk geval maar voor 5 mei is, voordat we de Camino gaan lopen. Oh moeder zwaan......nog even flink doorbroeden en dan.....ik kan niet wachten!