We worden heel laat wakker. Dat is niet zo gek, want ik heb gisteravond tot 2:00 uur aan mij blog over mijn wandeling van gistermiddag gewerkt. Gehannes met de foto's maakte dat het allemaal niet zo vlot verliep en voor ik er erg in had was het 2:00 uur in de nacht. Ik ga eigenlijk nooit zo laat naar bed. Meestal sukkel ik rond 23:00 uur tegen de warme borst van manlief in slaap. Zo niet gisteren. Nog helemaal in een jubelstemming over die enorme groene specht, werk ik tot in de late uurtjes om alles zo goed mogelijk in het blog te verwerken.
Vandaag staat een wandeling in heempark Jac P. Thijsse op het programma, maar eerst moeten er aan de normale weekend verplichtingen worden voldaan. De koelkast is behoorlijk leeg en dochter schreeuwt moord en brand dat er helemaal niets te eten is.
Veel te laat, door eindeloos keuvelen met kranten en koffie in bed, stappen wij rond 12:30 in de auto richting Lidl. Algauw hebben we een volle kar. Ik weet zelfs nog een paar loopschoenen te scoren die mij uitermate geschikt lijken om mijn knobbelteen van comfort te voorzien, tijdens de Camino die we straks gaan lopen. De schoenen hebben allemaal plezierige ventilatiegaatjes en lijken van heerlijk verende zolen te zijn voorzien. In de kar voor alleen maar € 20,-.
Na de Lidl maken we nog een uitstapje naar de bekendste grootgrutter voor de wat meer specifieke zaken. Lees: de speciale wensen van mijn dochter op het gebied van gezonde voeding, maar dan staat ook niets meer onze gang naar het park in de weg.
Het is al bijna 15:30 als we in de auto wegrijden. Op de radio verneem ik voor het eerst het verschrikkelijke nieuws over Alphen aan de Rijn. Een jongeman van rond de 25 jaar is met een machinegeweer een winkelcentrum ingelopen en heeft op willekeurige mensen geschoten. Wij komen zelf net uit een winkelcentrum. Het had ons in feite kunnen overkomen, nu kennelijk willekeurige mensen met machinegeweren bloedbaden aan kunnen richten. Ik neem me onmiddellijk voor om vanavond een kaars te branden voor de op dat moment 6 dodelijke slachtoffers en 11 gewonden, waarvan een aantal er levensgevaarlijk aan toe zijn.
Het Jac. P. Thijssepark is een heempark. Amstelveen, waar dit park gelegen is telt verschillende heemparken. Ze zijn eind jaren '30 van de vorige eeuw ontstaan vanuit een initiatief van Chris Broerse. Hij was een enorme liefhebber van de Nederlandse flora. Samen met de toenmalige Chef en Directeur van de plantsoenendienst Koos Landwehr, wilde hij de oude veenplas "de Braak" tot park ontwikkelen. De ondergrond was pure veen en dus qua grond arm en zuur. Zij probeerden toch om een paar landschapjes te creeëren, die zich thuis konden voelen op het veen en gebruikten hiervoor alleen maar uit Nederland afkomstige flora. Er was nog geen term voor dit soort parken bedacht, daarom gebruikte Broerse vanaf dat moment de term 'heempark'.
Een jaar later, aan het begin van de jaren 40, gebruikte hij de inmiddels opgedane ervaring voor het ontwerp van het Thijssepark. Het Thijssepark is een park met tuinkamers, die elk een eigen sfeer hebben. Het is niet zo dat de planten in zo'n tuinkamer ook in de natuur naast elkaar gevonden worden. Het ging Broerse er om dat de planten qua hoogte, kleur en structuur bij elkaar pasten en een mooi geheel vormden in de tuinkamers.Tijdens de bezetting kwam de aanleg van de heemtuin stil te liggen. De heer Landwehr, die als rechterhand van Broerse opereerde, gebruikte een heuvel die al wel was opgericht in het park als zijn onderkomen, toen hij zich i.v.m. zijn activiteiten in het verzet moest verschuilen. Na de oorlog ging men verder met het ontwerpen van het park, dat in jaren 50 en 60 pas echt klaar kwam.
André en ik lopen het park in langs het Rode Kornoeljepad. Rechts van het pad liggen sportvelden en de opgewonden klanken van voetballende kinderen mengen zich met de vogelgeluiden. De zon schijnt nog volop en de bomen tekenen met hun takken schaduwen op de grond. Prachtig vind ik dat altijd.
We slaan het Gentianenpad in. Alle paadjes hier hebben een bloemen- of plantennaam die op houten wegwijsborden staat aangegeven. We lopen een bruggetje over. Ik kijk naar het water, hier in overvloed aanwezig, op zoek naar mijn eerste libel van dit voorjaar. Ze zijn er echt nog niet. Bijen, muggen en teken laten zich dit jaar al vroeg zien. Van het laatste beest heb ik vanochtend zelfs al een exemplaar uit mijn zij getrokken. De plek waar hij gezeten heeft is nog goed voelbaar, alsof ik me hevig gestoten heb aan de tafelrand. Rot beesten, teken! Libellen echter, zijn door mij in elk geval nog nergens gesignaleerd. Wel zie ik kleine schrijvertjes over het water schieten. De dotterbloemen steken hun gele kopjes ook al boven het wateropppervlakte uit en hier en daar zie je het begin van een waterlelieblad.
We lopen verder over de smalle paadjes. Wat ons in het landschap het meest opvalt zijn de kluiten aarde waarop de nog jonge stengels van varens staan. De varens zijn in dit stadium nog helemaal ingerold en hebben iets weg van een onvolgroeide foetus of iets aliënachtigs dat bij het vallen van de avond tot leven zal gaan komen om de wereld over te nemen. Het staat er vol van. Ze zijn hier in het park duidelijk nog bezig om het weer klaar te maken voor een seizoen vol bezoekers. Hier en daar liggen boomstammen, klaar on verwerkt te worden tot een natuurlijke wal of steigertje.
Mooi van dit park is dat de natuur voor een groot deel zijn gang mag gaan. Niet iedere dooie boom of stronk wordt meteen verwijderd, maar wordt terug gegeven aan de natuur, waar het weer een nieuwe bestemming krijgt als ondergrond voor planten.
Ook in dit park zie je in ieder plasje water wel een reiger staan. Ik blijf het boeiend vinden om naar ze te kijken, terwijl ze zich in slow motion van de ene plek naar de andere begeven. Mooi om te zien hoe zo'n reiger behoedzaam zijn poot boven het water uittrekt en die weer langzaam laat zakken in een stap. Zonder een enkel geluid te maken beweegt deze vogel zich gracieus door het water op zoek naar de meest visrijke plekken. Deze dag lijkt voor het reigerbestand in dit park niet tot grote successen te leiden.
We lopen verder langs de slingerende paadjes, over bruggetjes en bewonderen de prachtig grillig gevormde bomen die dit park rijk is. Sommige lijken met hun wijd uitgespreide takken net mensfiguren en ik stel me voor dat als je hier 's nachts zou lopen je voortdurend het gevoel zou hebben dat je in de open armen van een griezel zou lopen.
Er is een boom die speciaal mijn aandacht trekt. Hij steekt een dikke brede bemoste arm uit en vraagt mij er gewoon om, of ik op zijn arm wil plaats te nemen. Ik gooi mijn camera aan de kant en volg het kind in mij dat ineens klaarwakker is. Als een vogeltje zo licht hijs ik mijzelf naar boven en neem plaats op de grote dikke tak. André kijkt naar me met zo'n blik van...daar gaat ze weer. Er staat ook nog een bankje naast de boom en hij kiest er voor daar op te gaan zitten, terwijl ik verrukt naar de hemel kijk, door de prachtige takken heen vol beginnend blad in zachte groene tinten. Ik sluit mijn ogen en ontspan me. De tak is breed en stevig en ik lig er heerlijk op. De vogels zingen, alleen hoor ik in de verte het geschreeuw van de voetbalspelers. Het is altijd moeilijk om in de stad echte diep stilte te ervaren. Dat is niet echt mogelijk. "Ga je mee,"vraagt André, die net even iets minder geduld heeft dan ik voor het echte natuurbeleven. Ik laat me uit de boom zakken en we vervolgen onze weg. "Dat was leuk," zeg ik. 
Een eind verder op ontdekken we op een stuk hout dat in het water drijft een prachtige glanzende aalscholver. Ik vind altijd dat die vogels iets primitiefs hebben. Ze doen me denken aan de vogels uit de prehistorie. De veren liggen zo over elkaar geschikt dat ze wel iets weg lijken te hebben van een pantser. Soms houden de vogels, als ze net uit het water komen, de vleugels wijd uitgespreid om ze in de zon te laten
drogen. De spanwijdte is dan zeker meer dan een meter. Wat ik ook mooi vind aan de aalscholver is zijn mooie gele wangetjes. Het is gewoon een bijzondere vogel. Als hij jaagt op vis duikt hij helemaal onder water en komt soms pas meters verderop weer boven.
We zijn nu in een deel van het park aangeland waar je de herrie van de voetbalvelden niet meer kunt horen. Hier is het stil op het gefluit van de vogels na. Ik zoek de boomtoppen af naar vogeltjes die ik nog niet heb vastgelegd met de camera. Wat vogels betreft is het geen spectaculaire wandeling. Ik zie Vlaamse Gaaien, kraaien en eksters. Ze vliegen krassend af en aan, maar na die prachtige specht van gisteravond verwacht ik iedere dag een spektakel. Zo werkt het niet in het leven. Iedere dag, ongeacht of er iets spectaculairs gebeurt is bijzonder. De bijzonderheid zit hem in de kleine dingen, waar we geneigd zijn aan voorbij te gaan. Ik kijk om me heen en ervaar de rust van de natuur, die in dit park op iedere vierkante centimeter voelbaar is. De geuren die je neus prikkelen, de wind die door je haren strijkt, de zachte verende ondergrond van het pad waarop je loopt. Alles is daar om ons een prachtige geschenk te geven, als we bereid zijn dat geschenk, in de vorm van een mooie ervaring, te aanvaarden. Juist vandaag, nu er 6 onschuldige mensen gestorven zijn omdat bij een persoon de stoppen doorsloegen, is dat iets om bij stil te staan.
Het is tijd om naar huis te gaan en nog even in onze eigen tuin van een drankje te genieten. Het is nog vroeg in het jaar. Over een paar weken zal er in het park veel meer in volle staan. Nu staat er hier en daar nog een buldozer en zijn er paadjes afgeloten met van dat rood witte politielint, omdat er nog gewerkt wordt. We nemen ons voor over een paar weken nog eens terug te komen. Dan zullen de waterlelies hun kopjes boven het water uitsteken, de libellen boven het water zweven en alle bomen weer volop blad dragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten