Maandagochtendwandeling.

4 april 2011

Ik heb slaapdienst gehad op de woonvoorziening waar ik partime werk en ik heb vannacht maar krap twee uurtjes geslapen. In de loop van de nacht voelde ik een verkoudheid mijn systeem insluipen. Ik ben nog niet aan de beurt geweest en met al die zieke mensen om me heen is het niet zo gek dat ik nu ook getroffen word. Mijn neus zit vol en mijn hoofd is gevuld met watten. De bewoners hadden gelukkig geen maandagochtend dip en iedereen kwam vlot uit bed en ging op tijd de deur uit naar het werk.
Thuis aangekomen twijfel ik of ik op de bank zal kruipen met een deken of het park zal ingaan om frisse lucht op te snuiven. Ik kies voor het laatste.

Het is niet heel warm, maar met een dikke trui aan is het toch warm genoeg om zonder jas naar buiten te gaan. Ik hang de camera om mijn nek en ga op pad.
Het is heel stil in het park. Iedereen is of op het werk, of heeft besloten dat het nog geen maandagochtend is. Ik hoor alleen heel veel vogels zingen. Ik begin hun zang steeds beter te herkennen. Daar is het melodieuse geluid van de roodborst. Roodborsten hebben een flink stemgeluid. Je hoort ze overal bovenuit. Ook lijkt het alsof ze met elkaar communiceren en waarschijnlijk is dat ook precies wat ze doen. Boven mijn hoofd klinkt gezang en in de stilte die daar op volgt, klinkt er gezang vanuit de struiken verderop. Zo gaat dat over en weer.
                                                  
Ook het specifieke geluid van de boomklever begin ik te herkennen. Het klinkt als een voetbalfluitje, maar dan minder hard. Het zijn beweeglijke vogeltjes die zich zowel op de normale manier als ondersteboven op de stam kunnen voortbewegen. Hun buikje is opvallend grijsblauw.

Ook de eekhoorn geniet van het zonnetje en peuzelt doodstil zittend op een tak een nootje op. af en toe gluurt hij mijn kant op om er zeker van te zijn dat ik niet te dichtbij kom. Maar hij lijkt te snappen dat ik echt niet meer in staat ben om de boom in te klimmen, want hij blijft rustig zitten.

In het andere deel van het park ligt moeder zwaan nog steeds op de dorre blaadjes aan de waterkant. Ze zit daar al ruim een week. Vader zwaan komt af en toe langs en dan scharrelen ze samen door het dorre gebladerte. Eieren zijn er nog niet, maar moeder zwaan neemt wel al vast haar rust. Dat er mogelijk in haar buik iets aan het rijpen is ligt voor de hand, want al meerdere keren heb ik beide zwanen gade mogen slaan in hun paringsritueel. Man en vrouw zwemmen om elkaar heen, terwijl ze met de snavel water over hun veren scheppen. Op een bepaald moment geeft vader zwaan het sein en duikt boven op zijn vrouwtje die door zijn gewicht onder water wordt geduwd. Na een halve minuut zie je haar hals als een slang uit het water oprijzen, totdat ze uiteindelijk weer helemaal boven is. Dan worden de veren uitgeslagen en zwemt vader bij haar vandaan. Zij poets haar veren glad en hij doet hetzelfde zo'n honderd meter verder op. 



Parende zwanen

 Ik loop een bosje in en bevind me ineens temidden van meerdere staartmezen. Het geluid dat ze maken is insectachtig. Krrr Krrr. Een beetje als een krekel. Ze schommelen aan de takken van een struik en ik kan ze van heel dichtbij bekijken. Het opvallendste aan de staartmees is zijn lange staart, maar wat hem bijzonder schattig maakt is zijn donzige verenpakje. Het is alsof alle veertjes rechtovereind staan en met zijn piepkleine kraaloogjes is hij echt een van de schattigste vogeltjes die ik ken.
Een andere vriendje van me is de winterkoning. De winterkoning is heel erg klein en zijn staartje staat rechtovereind op zijn ruggetje. Zijn snavel is vrij puntig, zodat hij insectjes kan eten. Ook de winterkoning heeft een behoorlijk hard stemgeluid. Hij begint melodieus en eindigt met iets dat weer op het geluid van een insect lijkt. Vooral als hij vindt dat hij in zijn activiteiten gestoord wordt kan hij flink te keer gaan.

De laatste plek die ik bezoek is de boomstam van de schildpadden. Bij zonnige weer kun je ze daar aantreffen. Het zijn waterschildpadden waar iemand ooit een keer genoeg van heeft gekregen en die zich wonderwel hebben aangepast in de vrije natuur. In de winter graven ze zich in in de modder, maar als het weer warmer wordt komen ze te voorschijn.. Je kunt ze dan een eind van de kant vandaan zien zonnen  op een boomstronk. 


Schildpadden in de zon

  Op de terugweg spot ik nog een nijlgans, die op agressieve wijze van vader zwaan te verstaan krijgt dat hij niet welkom is. Evenlater zie ik hem wegvliegen.

En dit is zomaar een wandeling op maandagochtend, op een strook groen tussen het Amstelpark en het Amsterdamse Bos in. Er is van alles te zien en te beleven als je er oog voor hebt!