Rillend ruisend riet
zingt een lied van de lentedie nog komen moet.
Het is 20 april, 18:50 als we na een vermoeiende reis,
waarbij we vaak even aan de kant moesten gaan staan, zodat mijn vermoeide André
even zijn ogen kon sluiten, het terrein van La Garnasette oprijden. Al meer dan
20 jaar steken onze lieve vrienden Lidy en Willem hun hart en ziel in deze oude
boerderij waar ze ook een geweldige vegetarische Chambres d’hotes runnen. Voor ons
is dit de vierde keer dat we hier zijn en net als onze vrienden hebben we ons
hart verloren aan La Garnasette. De laatste keer dat we hier waren is precies
twee jaar geleden. We pasten toen tijdens de vakantie van Lidy en Willem op
Charly, de kat, die vanwege zijn hoge leeftijd dagelijks aandacht en verzorging
nodig had. Charly beleefde samen met ons de lente van zijn leven en tevens zijn
laatste lente. In juni van datzelfde jaar is Charly overleden. Nu is het alleen
La Garnasette, die de komende week aan onze zorg zal worden toevertrouwd.
Charly |
Een raam in Le Puy |
Op zaterdagochtend 21 april bezoeken we gezamenlijk de markt
in Le Puy waar we meteen onze inkopen doen voor de komende week. Hoe anders is
zo’n markt in Frankrijk. Behalve alle locale heerlijkheden zoals de met kruiden
beklede worstjes, de blauwschimmel kaas Bleu d’Auvergne en het heerlijk
ambachtelijk gebakken brood worden er door de locale bevolking zelf geplukte
paddenstoelen, eieren en levende kippen en konijnen aangeboden. Ik hoop altijd
maar dat die konijnen bedoeld zijn om als huisdier te gaan dienen, maar ik
vermoed dat ze toch ook vaak in de pot eindigen. Ze zitten in kartonnen dozen
hun lot af te wachten, vaak in niet al te fris stro. Met hun prachtige ogen en
snuffelende neusjes kijken ze me aan over de rand van de doosjes. Oh…ik zou ze
allemaal wel mee willen nemen.
Na afloop van de markt is het de gewoonte dat vrienden en
bekenden elkaar treffen in een van de vele cafeetjes die Le Puy rijk is. Lidy
en Willem hebben hun vaste plek op een klein pleintje in het hart van de stad. Een
mager zonnetje werpt net genoeg stralen over het terras om buiten te zitten.
Steeds meer mensen sluiten zich bij ons aan. We worden aan iedereen voorgesteld
en tot onze vreugde zijn er ook een paar mensen die Engels spreken, want ons
Frans is niet van dien aard dat we geanimeerd deel kunnen nemen aan een
gesprek. Ineens verschijnt er een Hollands stel aan onze tafel. Net als wij
zijn ze hier te gast. Ze komen uit de omgeving van Arnhem en zijn over voor het
weekend om hun Franse vriendin te bezoeken.
Het wordt steeds drukker rond ons tafeltje. De wijn
begint te vloeien en dat is maar goed ook, want zodra de zon achter een wolk
verdwijnt is het koud.
Er scharrelt een hond rond de tafel. Hij hoort bij een
Frans stel dat zich hevig tortellend bij de groep heeft gevoegd. De vrouw van
het stel is een goede vriendin van Lidy en Willem. Ze is net terug uit India en
blij weer met haar geliefde te zijn verenigd. Ze spreekt goed Engels en heeft
een mooie warme uitstraling. Ik knuffel even met de hond, me ineens bewust van
het gemis van onze Daisy. Hoe zou het met haar zijn? Snel even een sms naar
dochter Caitlin in Nederland, die meteen reageert met goede berichten. Daisy
heeft tussen haar en haar vriendin ingeslapen in ons grote bed.
De magen beginnen te knorren en iemand stelt voor met z’n
allen ergens te gaan eten. Er wordt een telefoontje gepleegd en niet lang
daarna zitten we inclusief hond( waar kan dat in Nederland) aan een lange
gedekte tafel in een klein restaurantje.
André grijpt zijn kans en bestelt een groot stuk vlees.
Lidy en Willem koken enkel vegetarisch, wat we allebei heerlijk vinden, maar de
gelegenheid om een stevige lap te nuttigen kan André toch niet aan zich voorbij
laten gaan. Ik ben niet zo van de lappen, dus neem ik vis.
De vis en het vlees worden geserveerd op een plankje,
zoals de naam, à la planche ook al suggereert. Het is heerlijk eten. De vis en
het vlees worden vergezeld door lekkere dikke Belgisch aandoende patatten,
sausjes, salade, ratatouille en zeer overvloedig wijn. Buiten is het gaan
regenen dus prijzen we ons gelukkig om hier zo heerlijk binnen te zitten
terwijl we toch ook nog even hebben mogen genieten van een Frans terras.
Als we laat in de middag terugkomen op La Garnasette is
het weer nog steeds wat onbestendig. We kruipen binnen op de bank, terwijl Lidy
en Willem zich klaarmaken voor hun koorrepetitie.
Rond 21:00 uur voegen Lidy en Willem zich weer bij ons. De wijn vloeit weer en we hebben het ontzettend gezellig.
Het is zondagochtend 22 april als de wekker om 7:00 uur
afloopt. We hebben besloten om vandaag een wandeling te maken. De
vogelbescherming in Frankrijk viert zijn zoveel jarig bestaan en organiseert
allerlei wandelingen. Deze wandeling zal ons langs nesten van reigers leiden. Lidy
en Willem staan speciaal voor ons vroeg op, zodat we met een goed ontbijt de
deur uitgaan.
We rijden een dorpje binnen. De Tom Tom geeft aan dat we
er zijn. We zien wat mensen op een pleintje voor het gebouw van de Mairie. Ze
gaan allemaal naar binnen en wij vermoeden dat het de vogellaars zijn die zich
verzamelen. Als we naar binnen willen gaan zien we dat het een stembureau is.
Frankrijk gaat vandaag naar de stembus. We voelen ons behoorlijk dom. We
stappen weer in de auto en rijden op ons gevoel het dorp uit. De weg loopt naar
boven. Dit kan nooit goed zijn. Inmiddels is het al een kwartier na negenen. We
draaien de auto en rijden terug naar het dorp waar we net vandaan kwamen. Het
blijkt St. Vincent te heten. Nergens zien we een bordje met Larcenac. Toch kan
het onmogelijk ver weg zijn. We slaan een andere weg in. Ineens zien we het
bordje Larcenac wel. Het dorpshuis is ook gauw gevonden, want de groep met
vogelaars staat gewapend met camera’s op statieven, verrekijkers, rugzakken en
stoere petten op te luisteren naar een man van de vogelbescherming die hier geanimeerd
aan het vertellen is. Het is inmiddels al 9:30 en het ziet er niet naar uit dat
de groep op heel kort termijn aan het wandelen zal gaan. We kijken naar de man
die met veel gebaar waarschijnlijk hele interessante dingen vertelt, maar dit
wel in het Frans doet. We besluiten om de auto te parkeren, ons niet bij de
groep te voegen maar samen op zoek te aan naar de reigers.
Een onverharde weg leidt ons tot dicht bij de rivier. Op
een bord ziet André dat er in dit gebied inderdaad veel reigers moeten
voorkomen, ook de prachtige zilverreiger. We beginnen te lopen. Naast ons
schiet het water in een stroomversnelling aan ons voorbij. Gisteravond heb ik
een inzichtkaart getrokken die mij vertelde dat ik naar een waterplaats moet
aan om mijn batterij op te laden. Hier sta ik dan, bij een prachtige waterplek.
De zon is doorgebroken, de vogels zingen en wij voelen ons heerlijk. We stappen
door het natte gras en snuiven de lentegeuren op. We lopen over rotsachtig
terrein. Aan de richting waarin de planten staan die tussen de rotsen groeien kun
je zien dat de rivier hier regelmatig buiten zijn oevers treedt. Links van ons
verschijnen ineens twee kleine meertjes. In de verte dobbert een gans en in een
boom zitten een aantal aalscholvers. Van de reigers ontbreekt ieder spoor.
Misschien hadden we daarvoor toch met de groep mee moeten gaan. De reigers
kunnen ons eigenlijk niet meer zoveel schelen. We lopen hier heerlijk met nu
aan twee kanten water. Langs de oever van het meertje is wel iets wat op een
groot nest lijkt, maar er zit niets in. Ik wil erin klimmen, maar dat gaat
helaas niet. Het is niet stevig genoeg. Jammer.
Op een goed moment is het niet mogelijk nog verder parallel aan de rivier te lopen. De oeverbegroeiing is te dik. Je kunt er niet meer langs. Langs de andere kant van de meertjes lopen we terug naar Larcenac. Helemaal aan het begin van het pad waar wij onze wandeling langs de rivier begonnen zijn staat nu de groep vogellaars bij het bord dat vertelt dat er hier reigers zijn. Hun camera’s staan in de aanslag, maar van de reigers ontbreekt nog steeds ieder spoor.
Het is inmiddels lunchtijd. Lidy en Willem wachten ons op met een heerlijke maaltijd. Het is hun gewoonte om ’s middags warm te eten. Al gauw verschijnt de wijn op tafel. We hebben het fijn. Later op de middag brengen Lidy en Willem ons naar een klein dorpje een stuk verderop waar op de zolder van een oude boerderij een prachtig boekwinkeltje met natuurboeken is gehuisvest. Beneden is een klein lokaal met een heerlijk knetterende open haard waar je thee, koffie of biologisch bier kunt drinken. We zijn verstandig en drinken thee.
Na het overvloedige maal in de middag hebben we in de
avond meer dan genoeg aan een soepje met brood en Franse kaas. We kijken naar
de film die André gemaakt heeft van de vele filmpjes die ik twee jaar geleden
geschoten heb van Charly. Even is hij weer bij ons, die geweldige kat. Willem
pinkt een traan weg en ik moet ook een brok wegslikken. De film is een prachtige
ode aan een kat die in de loop van zijn leven op La Garnasette vele harten
heeft weten te veroveren.
Het is maandagochtend 23 april. We ontbijten in alle vroegte met Lidy en Willem, die daarna richting het Noorden van Frankrijk rijden om daar Engelse vrienden te ontmoeten. We zwaaien ze uit.
André en ik zwaaien nu tijdelijk even de scepter over het
prachtige La Garnasette. Buiten schijnt een mager zonnetje. Voor de derde dag
op rij is het in de ochtend tenminste nog een beetje zonnig. We drinken voor het
eerst koffie op het terras. De zon schijnt op de tafel en de tafel makt een vormpje op mijn broek. Het bewijs van dit schaarse moment van zon.
Na de koffie trekken we de wandelschoenen aan en verkennen het terrein rondom de boerderij. Een paadje brengt ons naar een glooiend weiland waar je prachtig uitzicht hebt op de bergen aan de overkant en het dorpje in het dal een paar kilometer van La Garnasette verwijderd. We luisteren naar de wind en de vogels en zijn tevreden. Als de zon weer achter de wolken verdwijnt lopen we terug naar de boerderij.
Uitzicht op de bergen aan de overkant |
De avond trekt rustig aan ons voorbij. We hebben het heerlijk knus met z’n tweeën en genieten volop van het feit dat Lidy en Willem ons zomaar deze prachtige boerderij toevertrouwen. We eten brood met Franse kaas en voelen hoe we ons naadloos voegen naar het franse leven!
Eekhoorntje in de boom pal voor de deur van de boerderij |
Dinsdag 24 april. We hebben besloten dat we een beetje uit mogen slapen. Toch word ik vroeg wakker. Al voor negen uur sta ik gewassen en gestreken buiten. Het is nog erg fris en het ziet er niet naar uit dat het heel veel beter gaat worden.
Vandaag hebben we een uitstapje naar Biofloral op het
programma staan. Midden in de bergen van de Auvergne, bij het plaatsje St-
Pierre Eynac heeft een Duitser een bedrijf opgezet waar op traditionele wijze de
beroemde bloemenremedies van dokter Bach worden samengesteld.
Biofloral |
Na een rit van twintig minuten komen we bij een prachtig gebouw midden in de bergen. Binnen worden we onmiddellijk verwelkomd door een vriendelijke Française die in gebrekkig Frans alles verteld over wat ze hier aan producten verkopen. Omdat er verder niet heel veel te zien is proeven wij van een aantal op een tafeltje uitgestalde Elixirs. Het zijn hele kruidige drankjes op basis van 10% alcohol. 3 lepels voor iedere maaltijd moeten na een aantal weken een enorme verbetering in de spijsvertering, bij vermoeidheid en in de circulatie te weeg brengen. De Française weet ons ervan te overtuigen dat we echt niet zonder zo’n mengsel het gebouw kunnen verlaten. Ik zoek nog een pot met een heerlijke crème op basis van rozen uit en dan vinden we het wel mooi geweest. Bij het afrekenen krijgen we nog een tas met monstertjes mee.
Chapelle de Glavenas |
Ook de wandelaars zijn nu bij de kapel aangeland. Er is een leuke hond in hun midden die ik meteen naar me toe weet te lokken. Het is een soort foxterriër. Zijn vacht voelt vettig aan en als ik mijn hand bij mijn neus breng ruikt deze ongelooflijk naar hond. Maar het is wel een schatje en ik geniet van onze korte ontmoeting.
Het is er het weer niet naar om lang bij de kapel te blijven hangen. We besluiten terug te rijden naar de boerderij.
Omdat ik behoefte heb om toch een beetje te wandelen vertrek ik na de thee in de richting van nog een plek waar ik iedere keer als ik hier ben op zijn minst geweest wil zijn. L’etang de la plaine is een poel op een boven La Garnasette gelegen vlakte. Ik loop via de weilanden achter de boerderij omhoog en kom uiteindelijk bij l’etang uit. De vorige keer dat ik hier was werd ik verwelkomd door kikkergekwaak. Nu hoor ik enkel de wind die over het wateroppervlakte jaagt. Boven l’etang vliegt een roofvogel en vanuit het riet in het midden van de poel vliegen eenden kwakend op. Ik loop langs de rand van de poel, maar de kikkers hebben zich verschanst, diep in de modder. Terwijl ik rond l’etang loop verandert de lucht boven mij iedere minuut van kleur. Het ene moment is de hemel donker als de nacht en kletteren er regendruppels op het water, het volgende moment werpt een zonnestraal die zich door het wolkendek heeft geperst een geheimzinnig licht op de poel. Ik realiseer me ineens dat ik hier kwam met de verwachting alles net zo aan te treffen als die laatste keer dat we hier waren en toen we twee weken lang genoten van warmte en zon. Deze keer is het alleen totaal anders. Het is koud, Charly is er niet meer en we hebben nog maar een keer kort buiten kunnen zitten. Toch genieten we net zo als die vorige keer. Dit is een belangrijke les. Als we vast hadden gehouden aan onze verwachtingen dan zouden we ons teleurgesteld zijn gaan voelen. Niets is hetzelfde als de vorige keer. Maar La Garnasette is een plek vol magie. Er valt altijd iets te ontdekken, ook als de zon niet schijnt. Het is maar hoe je zelf naar iets kijkt en hoe je alles ervaart wat er voor zorgt dat je geniet of teleurgesteld raakt.
“Kijk…daar heb je hem….de hop…twee zelfs,”roept André
ineens opgewonden uit. Ik kijk naar de weg die zich voor ons uitstrekt. En ja
hoor…midden op de weg zitten twee hoppen. André rijdt heel zachtjes in hun
richting. De twee hoppen vliegen niet weg. Ze zijn veel te druk met elkaar. Ik
grijp de camera, die ik gelukkig bij me heb en maak een foto. We rijden nog
iets dichterbij. Een van de hoppen, waarschijnlijk het mannetje, kijkt ons
bijna aan. Wat is hij mooi. Zijn achterkant is een soort van wit-beige gestreept
en op zijn kop heeft hij een paar lange veren waarvan we weten dat hij die
overeind kan zetten. Nu liggen ze rustig over zijn kopje met de lange dunne
karakteristieke snavel. Ik kan geen genoeg van hem krijgen. We zijn nu echt
heel dichtbij. Ik open het raampje in de hoop dat ik vanuit het raam ook nog
een foto van ze kan maken, maar dan ineens vliegen ze weg en is het magische
moment voorbij. Maar niets kan deze dag nog stuk maken. Het universum heeft
mijn wens verhoord. Ik wilde een hop zien en ik zie er zelfs twee.
Twee hoppen zomaar op de weg |
Als we in het plaatsje Retournac ,waar we naar de markt
gaan, ontdekken dat ons café met daarin kaketoe Charlotte van eigenaar is
gewisseld en dat Charlotte er niet meer is beseffen we opnieuw dat het deze
keer helemaal anders is. Zo anders, dat we zelfs een hop hebben gezien.
De verliefde mannetjes hop |