2011 is het jaar waarin mijn lief en ik ons voorbereidde op ons huwelijk. Heerlijke maanden van voorpret hadden we. We gingen op zoek naar een locatie, maar ons niet al te brede budget deed ons besluiten het gewoon in eigen huis te doen. André zocht heel internet af naar de juiste attributen om van ons kleine huisje een echte feestzaal te maken. Een hele lieve vriendin bood aan om mijn bruidsboeket te maken. Mijn dochter zocht het net af naar een mooie betaalbare jurk, die ze vond en die ik ook direct goedkeurde. Op twitter leefde iedereen met ons mee, waardoor ik me iedere dag in een feeststemming voelde.
Vanaf het moment dat André mij vroeg op een zonovergoten terras in september 2010, was ik er van overtuigd dat de datum die wij kozen, 21 maart 2011, ook zonovergoten zou zijn. Op de ochtend van de bewuste dag was het nog wat wolkerig, maar naarmate de dag verstreek en het uur van het
Jawoord dichterbij kwam trok de hemel open en begon de zon te schijnen. Ik had het al die tijd geweten.
De ceremonie was eenvoudig met een kleine groep dierbaren, waaronder mijn vader. Met mijn vader heb ik lange tijd een moeizame relatie gehad, maar nu was hij daar, met zijn vrouw op ons huwelijk! Mijn twee halfbroers met hun dames waren ook aanwezig.
Mooier kon het gewoon niet. Mijn mooie lieve dochter was mijn getuige en een dierbare nicht, de getuige van André. Mijn zonen zaten alle drie in een net pak op de voorste rij en mijn kleindochter Lauren stal absoluut de show, toen ze ons de ringen kwam brengen op een heel mooi kussentje. Een goede vriendin drukte op het knopje van mijn telefoon om bij het klinken van het Jawoord, de hele twittergemeente op de hoogte te stellen van het heugelijke feit.
Daarna toog het grootste deel van het gezelschap met ons mee naar huis, waar het de rest van de avond groot feest was. Bij thuiskomst sneden André en ik als een man samen de door mij zelf gebakken bruidstaart, met bovenop twee hevig tortelende duiven, aan. Rond 21:00 uur was onze 60 vierkante meter tot op de millimeter gevuld met enthousiaste lieve mensen, die met ons genoten van een geweldig feest.
Rond middernacht begon ik in te storten, maar daar waren de kinderen met een verrassing. Wij mochten naar Spa Zuiver in het Amsterdamse Bos waar ze een kamer hadden besproken en nog een hete steen behandeling voor de volgende dag! De huwelijksnacht hebben we snurkend in onze eigen alcohollucht doorgebracht.
Ook de volgende morgen, toen we met een lichte kater wakker werden, straalde de zon. Na een heerlijk ontbijtbuffet gingen we het bos in om uit te waaien en dronken we koffie bij het restaurant aan de Bosbaan. Om 14:00 uur konden we ons melden voor de Hot Stone behandeling, die onze door alcohol vergiftigde lichamen meer dan goed deed. Na deze oppepper liepen we innig verbonden naar ons eigen huis terug, waar de kinderen een aardig begin hadden gemaakt aan het opruimen van de rotzooi. Dat werd even de handen uit de mouwen steken, maar aan het einde van de middag was alles weer in oude staat teruggebracht en kwam een bedrijf langs om de boel weer op te halen.
Al die tijd scheen de zon uitbundig en danste Lauren door de tuin tot het moment dat zij en haar vader weer terug moesten naar Ierland.
Het weer bleef prachtig. Wat hadden we een geweldig voorjaar. Ik volgde de eekhoorntjes in het park, op dat moment maar 2 stuks, op hun amoureuze pad door de bomen. Ik zag vogels elkaar het hof maken, zwanen de liefde bedrijven, bloesem ontluiken, alsof de gehele natuur samen met mij en André het leven vierden.
De zwanen werden mijn project. Ik had ze zien paren en nu volgde ik hun op de lange weg van ei naar zwanenkuiken. Vader zwaan stond toe dat ik heel dicht bij hem en zijn broedende vrouw mocht komen. Ik was getuige van haar zorg om de eieren, die ze met regelmaat keerde. Ze stond dan op, waardoor ik een blik op haar nest kon werpen. 10 prachtige mooie zwaneneieren telde ik.
In de tijd dat ik de zwanen volgde en genoot van de verliefde eekhoorntjes in de bomen, hezen André en ik ook regelmatig de rugzakken op om te trainen voor onze huwelijkse Camino. Zo wandelden we een keer in de buurt van de Posbank en gingen langs bij de Rhedense schaapskooi waar we lam Jop adopteerde. Job, komt van Jacob, van de Jacobsweg, of te wel de Camino. Een mooie symboliek!
5 mei, in alle vroegte vertrokken wij richting Pyreneeën voor onze Camino. Wat was het heerlijk om weer opnieuw schreden te zetten op dit oude pad. Het was geen makkelijke weg voor mij. Mijn voeten deden ontzettend veel pijn en André liep meestal ver voor me uit, omdat hij mijn langzame tempo niet vol kon houden. Maar we genoten van ieder stap die we zetten. De natuur die van een overweldigende schoonheid is, de vogels, de bloemen, de mensen die we onderweg ontmoetten, maakten ook deze vierde Camino, en voor André de tweede, tot een groot feest.
Op 1 juli zwaaiden we Ana en de kinderen weer uit. Er kwam weer rust in huis, maar ook leegte die we zelf weer moesten gaan opvullen.
De zomer was regenachtig en koud. Ik volgde opnieuw de zwanen in het park, die inmiddels ouders waren geworden van negen zwanenkinderen. Een ei was blijkbaar niet uitgekomen of het kuiken was vlak na de geboorte bezweken. De zwanenkinderen waren nieuwsgierig en de ouders niet agressief, maar van die hele speciale band die ik voelde met pa toen moeder op de eieren zat was nu geen sprake meer.
De natuur leek in die zomermaanden tot rust te zijn gekomen. De eekhoorntjes renden niet meer achter elkaar aan, vogels floten rustig hun liedjes op een groen gebladerde tak, bloemen bloeiden ondanks regen en koude wind. Ik probeerde ook weer rust te vinden in mijn nieuwe hoedanigheid als getrouwde vrouw.
Halverwege juli op een stormachtige dag reden André, Caitlín en ik richting het Noorden om onze Daisy op te halen. Na alle honden die we tegen gekomen waren in Spanje was het verlangen naar weer een eigen hond zo groot geworden dat we in een paar uur de knoop doorhakten. De foto van Daisy op Internet, ze heette op dat moment nog Sizzle, had bij ons alle drie iets geraakt. Dat hondje wilden we hebben, zij was de hond die bij ons hoorde. Dat we goed gekozen hadden was vanaf het allereerste moment duidelijk. Daisy en wij hadden elkaar gevonden!
De herfst leek vroegtijdig in te zetten en zo hadden we zomermaanden vol van paddenstoelen en de geuren van vochtig mos. Het rook naar de herfst, maar het was geen herfst. Een verwarrend gevoel, dat de natuur en ik deelde.
In september begon ineens de zon weer te schijnen. De blaadjes verkleurden, maar bleven nog lange tijd als een glanzende pracht aan de bomen zitten. Prachtige beelden leverde dat op van licht dat door de nerven heen sijpelde en van ieder blad een kunstwerkje maakte.
André en ik hadden nog een klein huwelijksreisje tegoed van onze lieve nicht Yvonne. Een geheel verzorgd weekend in Hotel Oortjeshekken in de Ooijpolder.
Wat was het daar heerlijk. Overdag maakten we lange wandelingen door de polder. ‘s Avonds zaten we nog heel lang buiten in de tuin of op het terras met een glas wijn. De slaapkamer was eenvoudig, maar heel romantisch, perfect voor een pas getrouwd stel. De ontbijten in de ochtend met warme broodjes, kaas, ei, vlees en fruit allemaal op een groot bord feestelijk gedrapeerd een waar festijn!
Oktober deed zijn intrede. De bomen hulden zich in rood, geel en bruin blad, een lust voor het oog. Paddenstoelen groeiden uitbundig en op onze wandelingen maakten we foto’s van vliegenzwammen die tot mijn genoegen weer veelvuldig hun kopjes boven de grond staken.
In november beleefden we nog een ander hoogtepunt. We waren uitgenodigd in de Ardennen bij lieve mensen die we ontmoet hadden op de Camino. Een Nederlands stel dat de stap gewaagd had Nederland te verlaten en in het bezit waren gekomen van een absoluut aards paradijs.
Twee fantastische dagen beleefden we daar met uren lange maaltijden overgoten met heerlijke wijn uit eigen kelder. 5 november was het en de zon denderde op ons neer, zodat ik met blote armen een berg beklom naar een pittoresk begraafplaatsje. Later op de middag aan een biertje op een terras, prezen wij ons zelf heel erg gelukkig met alles wat ons dit jaar ten deel is gevallen.
Bij thuiskomst viel ik ineens in een gat. Alles was me van het ene op het andere moment te veel. Ik voelde me doodmoe en mijn voeten bleken nog alles behalve hersteld te zijn. Mijn achillespezen waren pijnlijk gezwollen, waardoor ik steeds slechter ging lopen. Ook het weer veranderde van de ene op de andere dag. Het begon te regenen en te regenen en te regenen. De bladeren vielen in een rap tempo van de bomen en toen dat eenmaal gebeurd was viel er een merkwaardige stilte in de natuur, alleen af en toe doorbroken door de nieuwe generatie eekhoorntjes, die elkaar najaagden in de toppen van de bomen. Er was een vreemde spanning voelbaar en die spanning ervaarde ik ook in mijzelf. Het voelde alsof er iets doorbroken moest worden. Het bleef warm buiten, er bloeiden nog van alles, soms preikte er aan een voor de rest kale tak een bloem. Het klopte niet en zo voelde het ook. Ik had nergens zin in en lag als ik niet werkte voor Pampus op de bank.
Op een dag wandelde ik door een mistig park en genoot van zonlicht dat zijn best deed om door de nevelen heen te breken. Op dat moment voelde ik dat ik mijn eigen mist ook kon laten optrekken door het zonlicht weer door te laten.
We vierden een beladen Sinterklaasfeest, voor de laatste keer met heel het gezin samen. Zoon Kevin zou de volgende dag op het vliegtuig stappen en zich voegen bij zijn gezin in Brazilië, een afscheid dat me al weken zwaar op de maag lag. Ik gunde het hem met heel mijn hart, want wat heeft die jongen de afgelopen vijf jaar hard gewerkt om dit moment te kunnen bereiken, maar wat is het moeilijk om hem te moeten missen. Het Sinterklaasfeest was een groot succes met mijn geweldige surprise van een vliegtuig met daarin piloot Peppa Pig om het voor Lauren bijzonder te maken. Het was haar eerste bewuste Sinterklaasfeest. Het jaar daarvoor was ze ook hier, maar toen drong het nog niet tot haar door. Deze keer was ze alleen met mijn zoon, want zijn leven is sinds dat vorige Sinterklaasfeest veranderd in een leven als alleenstaande parttime vader.
Dan was er nog de Kerst. De Kerst verliep heel anders dan André en ik hadden verwacht. Voorafgaand aan de Kerst vierden we met drie van de vier kinderen, zonder zoon Kevin, de verjaardag van dochter Caitlín. 21 jaar is ze geworden, een mijlpaal die we van het voorjaar opnieuw gaan vieren in New York. De Kerst zouden André en ik samen in alle rust doorbrengen, maar door omstandigheden kwam het zo uit dat ik op eerste kerstdag een tafel vol had, waaronder mijn ex, de vader van de kinderen. Het was heel druk, maar ook mooi dat we zo allemaal bij elkaar konden zijn. Er viel geen onvertogen woord. De Christmas Turkey stond glanzend bruin gebraden in het midden van de tafel en ik voelde me trots en blij dat ik dit zo voor mijn man, mijn gezin, maar ook voor mijn ex kon doen. Tweede kerstdag was ik afgepeigerd, maar het was het wel waard geweest.
Is het gek dat ik dit jaar aan het begin van dit blog een woelig jaar noemde? Nee, ik denk het niet. Er is heel veel gebeurd, veel hoogtepunten en wat dieptepuntjes. Dieptepunten zijn er om te boven te komen. Dat is wat ik vanaf nu weer ga doen. De mist die in mijn hoofd nog wat rondwaart verdrijven en het licht binnen laten, zodat ik dat uit kan stralen in het prachtige jaar 2012!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten