Het is vrijdag 28 oktober 8:15. De bel gaat. Ik doe open en mijn vriendin D komt binnen met een roze tas met daarin chihuahua Lulu, die een paar dagen bij ons komt logeren. Gisterenavond zijn ze ook al even langs geweest en hebben we Daisy en Lulu alvast even samen laten spelen. Dat zag er veelbelovend uit. Het klikt tussen het stel. Nu gaat het grote logeerfestijn echt van start.
D heeft haast. Ze moet een vliegtuig halen. In een razend tempo word ik ingewijd in alle geheimen rond de kleine Lulu. Om drie uur krijgt zij een zelfgemaakt hapje, die D al voor ons heeft klaargemaakt en ingevroren. ’s Morgens krijgt Lulu brokjes met wat olijfolie erover gesprenkeld. Dat is goed voor het vachtje. ’s Avonds krijgt ze weer brokjes. Voor tussendoor zijn er weer andere kleine hapjes. Verder heeft Lulu een paar speeltjes bij zich. Een aap met lange poten is haar favoriet. Ze heeft een piepklein kauwbotje en een soort schoentje om op te kluiven. Dat is allemaal voor tussen de maaltijden door, als ze al wat honger begint te krijgen.
Ik zwaai D uit en beloof haar heel goed te zorgen voor het kleine aan mij toevertrouwde minihondje.
André en ik drinken nog een kopje koffie en bed en ondertussen springen Daisy en Lulu lustig rond over het dekbed.
Al gauw merk ik dat de aanwezigheid van Lulu Daisy mateloos opwindt. Binnen 10 minuten hangt haar tong ergens tussen haar knieën en is ook Lulu aan het einde van haar Latijn met die enorme hond, die haar nog een drie seconde met rust laat en waar zijzelf ook iedere keer als door een magneet naar toegetrokken wordt.
Ik zet Lulu even in haar bench, die daar onmiddellijk in slaap valt.
Het is 9:30. Ik zwaai André uit en vertrek met Lulu in haar roze tas en Daisy aan de lijn naar het park om het stel voor het eerst samen uit te laten. Bij het begin van het park zet ik Lulu op de grond. Daisy grijpt meteen de lijn en wil haar net als ze bij logeetjes Timo en Yippie deed, Lulu aan haar lijn mee het park in trekken. Lulu is hier alleen te klein voor en het trekken wordt algauw voortzeulen en daar steek ik een stokje voor. Lulu verdwijnt weer in de roze tas en Daisy laat ik los in de hoop dat er dingen in het park zijn die haar afleiden.
Ik loop een stukje verder het park in. Dan laat ik Lulu weer uit de tas, want het moet voor haar toch ook een beetje leuk zijn.
Daisy rent meteen op haar af. Lulu is een pittig hondje en laat zich niet zo snel afschrikken, maar gaandeweg het spel wordt Daisy wilder en wilder. Lulu wordt onderste boeven gelopen. Ik vind het zielig, dus zet ik haar weer in de tas.
We wandelen naar een volgend veldje en daar leid ik Daisy af met stokken. Dat werkt. Even later hebben zowel Daisy als Lulu een stok waar ze heerlijk op beginnen te kluiven. Ik zit met mijn rug tegen een boom aan te genieten van wat later stilte voor de storm blijkt.
Twee uur later is Lulu weer klaar wakker en wil uit haar mandje. Ook Daisy komt achter de deur weer tot leven. Het feest begint weer. Van alle opwinding weet Lulu haar honden luier die in een hoekje van de kamer ligt nog niet zo goed te vinden en worden er piepkleine drolletjes en behoorlijk flinke plasje in de kamer achter gelaten. Ook Daisy is van de opwinding niet langer zindelijk en plast op de keukenvloer. Gelukkig ligt nergens tapijt en kan ik het allemaal gemakkelijk schoonmaken.
Dochter Caitlín komt me aflossen, want ik heb een personeelsuitje. Ik ga alle honden en katten even een paar uur vergeten en een moord op de Wallen oplossen! Ja, ook de katten ga ik even naar de achtergrond verdringen! Kater Willem is namelijk helemaal niet enthousiast over de komst van Lulu en al is hij twee keer zo groot, hij vindt het allemaal erg eng en stelt zich verschrikkelijk aan met een hoop vermoeiend gegil en gekrabbel aan de kamer deur van Caitlín waar hij zijn toevlucht toe wil nemen.
Terwijl ik over de Wallen zwerf met mijn collega’s, vragen oplos en me verbaas over de veelkleurigheid van dit stukje Amsterdam vergeet ik het dierenspul totaal. Als schoolmeisjes giechelend sta ik met collega S voor de etalage van een sekswinkel. In de etalage glimt the big white boomser me tegemoet.
"Zou je ook een big black boomser hebben?” vraag ik stikkend van het lachen aan S.
"Geen idee,” giebelt ze met me mee.
Ik besluit de ondeugende schoenen aan te trekken en binnen te informeren.
“Natuurlijk hebben we die,”vertrouwt de medewerker me toe. Hij verwijst mij naar een uitstalling van boomsers in alle maten en kleuren, die in een rek midden in de winkel staan opgesteld. Er zijn verschillende in de kleur zwart. Hij wijst mij een monsterachtig apparaat aan met een diameter van 7 centimeter en een lengte van minstens 22 centimeter. Ik kijk hem geschokt aan en onderdruk nog meer opkomende giechels.
“Maar dat gaat niet lukken hoor,”roep ik uit.
"Oh, ja hoor. Dat lukt best!,”zegt de medewerker doodleuk, alsof hij inside information heeft.
Terwijl ik giechelend de winkel verlaat naar mijn collega die buiten gespannen staat te wachten, steekt de man nog zijn duim op om aan te geven dat ik echt iets unieks laat liggen.
De rest van de avond zijn de black en white boomser en de piemeldeo steeds terugkerende onderwerpen van onze gesprekken, zeker naarmate de avond vordert en iedereen een paar alcoholische versnaperingen achterover heeft geslagen.
Helemaal opnieuw opgeladen aanvaar ik de rit per metro naar huis. Groot is mijn verbazing als ik uit de metro stap en André zie naderen met Daisy aan de riem in de ene hand en de roze tas met Lulu in zijn andere hand! Samen laten we de dames uit voor hun laatste rondje.
De nacht verloopt heel goed. Lulu slaapt in een doosje naast ons bed en Daisy ligt op het bed aan het voeteneind. Kater Willem ligt naast mijn hoofd kussen. Met mijn neus in zijn mooie rode vacht slaap ik heerlijk diep en vast. Als Lulu vroeg in de ochtend van zich laat horen, zetten we haar op de luier, waar zij keurig een plasje doet. Daarna slaapt ze nog een uurtje tussen ons in. Ze is zo klein dat ze als een kat onder de dekens weg kan kruipen. Door de olijfolie is haar vachtje zacht en geurig. Geen probleem om haar even tussen ons in te hebben.
Na het ontbijt ga ik lekker lang met de dames naar het park. Het is prachtig zacht herfstweer. Het park toont zich in alle schakeringen geel, bruin en rood. Een eekhoorntje hipt voor onze voeten weg en Daisy maakt er een sport van om er achter aan te gaan en het de bomen in te jagen. Vanaf een tak kijkt het me aan met in z’n pootjes een grote noot geklemd. Het worden er steeds meer constateer ik blij.
André en ik gaan boodschappen doen. Lulu verdwijnt in de bench, zodat we zeker weten dat ze niet door Daisy wordt opgegeten of achter Willem aan door het kattenluik de tuin in verdwijnt.
Als we met tassen vol boodschappen thuis komen is dochter Caitlín ook weer thuisgekomen van een logeerpartij bij vriendin A en rent Lulu al weer door het huis.
“Daisy is echt annoying,”zegt ze. En ja…dat ben ik met haar eens. Gelukkig hebben we ook kluiven meegebracht uit het tuincentrum waar ze ook een flinke afdeling hebben met huisdierbenodigdheden. Niet lang daarna hebben beide honden een kluif en zijn ze rustig.
Om 14:00 uur gaat de bel. Het zijn de zoon van mijn vriendin en zijn vader. Ze willen Lulu even meenemen naar het bos. Prima. Ik hijs Lulu in haar tuigje en zet haar in de roze mand. Rust waaiert uit over het huis.
Om 16:00 uur arriveert mijn Caminovriendin J. Een mandfles chianti verschijnt op tafel. Ik zag de fles staan bij de Lidle(lees Laidel, is chiquer) en kon die niet laten staan. Herinneringen aan de druipkaarsen in mandflessen op de tafel in het ouderlijk huis komen terug in mijn herinnering. De wijn smaakt ook nog eens erg lekker.
17:00 uur gaat weer de bel. Lulu wordt afgeleverd. Ze is afgepeigerd en verdwijnt meteen de bench in waar ze onmiddellijk in slaap valt. Ook Daisy ligt vermoeid van alles op de bank met onder haar een van Lulu’s knuffels, waardoor de indruk gewekt wordt dat er iets heel merkwaardigs met Daisy aan de hand is. Na een paar glaasjes wijn zijn we weer ondeugend geworden en we maken de ene suggestieve foto na de andere. Daisy heeft het gelukkig niet door dat zij het onderwerp is van onze lachbuien.
Om 19:30 verlaat mijn vriendin het huis en verdwijnt André de keuken in waar hij een heerlijke saté bereid. We drinken de rest van de mandfles leeg en hebben een lekkere rustige avond met twee vermoeide honden. Tegen 22:30 maken we het laatste ommetje met beide dames en bereiden wij ons alle vier voor op een lange verkwikkende nachtrust. Lulu wordt in haar doosje geïnstalleerd en Daisy aan het voeteneind neergepland.
Ik begin net weg te dommelen als Daisy een duikvlucht maakt van het bed af en poes Tjôkla nazit tot aan het kattenluik. In de gang gilt kater Willem die de kamer van dochter Caitlín in wil, die er niet is en op dit moment, verkleed als ‘zombieteen’ de stad onveilig maakt in het kader van Halloween.
Ik ben meteen klaar wakker. Naast mij begint André luid te snurken.
Ik probeer weer te gaan slapen, maar nu is ook Lulu wakker en begint te piepen in haar doosje. Ik til haar op en zet haar op de luier. Ze hoeft niet.
Weer in bed probeer ik door de snurkgeluiden van André heen de slaap weer te vatten. Ik doezel zo nu en dan weg, maar Daisy heeft juist deze nacht uitgekozen om ieder half uur van het bed te springen en kater Willem, die de kamer probeert in te sluipen om naast mij te komen liggen, weg te jagen. Oh, wat verlang ik nu verschrikkelijk naar een groot huis met een eigen slaapkamer en een logeerkamer om me terug te trekken als alles me te veel wordt. Maar helaas, we wonen op
60 vierkante meter, waarvan geen centimeter nog ruimte biedt aan meer privacy. Ik kan nog wel in mijn praktijkkamer gaan liggen, maar de wand die deze kamer scheidt van de huiskamer is zo dun, dat ik André er doorheen hoor snurken. Bovendien vertrouw ik die beestenbende niet en wil ik toch zelfs als ik slaap een oortje openhouden.
Ik sukkel weer af en toe weg, maar word nog zeker 3 keer gewekt door Daisy die met veel kabaal voorkomt dat kater Willem de huiskamer binnen komt. Uiteindelijk haal ik Willem, die angstig zit te zijn op het aanrecht, zelf maar op en leg hem naast mijn hoofdkussen. Al gauw ligt hij te snorren.
 |
| Bange kater Willem verstopt zich voor het hondengeweld |
3:00 uur. Lulu piept. Ik til haar op en zet haar op de puppyluier. Ze doet een klein drolletje. Ik zet haar weer in de doos en kruip weer in bed.
3:30! Er klinken kotsgeluiden. Het is poes Tjôkla die aan een plant heeft gegeten en nu alles er weer uitgooit. Daisy springt van het bed af en maakt korte metten met de hap. Ze slokt het overgrote deel naar binnen en ik weiger nog om op te staan, haar weg te jagen en het op te ruimen. Jammer dan! Als zij de troep op wil eten mag ze haar goddelijke gang gaan.
6:30. Ik ben nog lang niet uitgeslapen, maar Lulu piept weer. Ik zet haar weer op de luier waar ze een plasje doet. Ik probeer het nog even.
8:30. Weer gepiep. Lulu weer op de luier en daarna nog even richting bench. Ik wil nog even slapen. André ronkt nog.
Ik sluit mijn ogen, maar word meteen klaarwakker van een bepaalde geur. Ik stap uit bed om in de bench te kijken. Ja hoor…Lulu zit naast een piepklein poepje. Ik verwijder het poepje en trek de handdoek op de bodem van de bench recht. Niks klein poepje…er liggen er nog twee. Flinke voor zo’n klein hondje. Dat er uit zo’n klein lijfje zoveel poep kan komen. Ik ga de handdoek verwisselen voor een schone. Op mijn blote voeten stap ik de badkamer in. Ik voel nattigheid. Een grote gele sloot heeft zich over de vloer van de badkamer uitgebreid. Dit moet Daisy zijn. Voor Lulu is deze enorme rivier van plas echt te veel. Ik sta stil in het midden van de badkamer, met mijn voeten in de plas als ik besluit te capituleren. De maat is vol. Ik gil naar André dat hij koffie mag gaan zetten, maar er komt geen reactie. Ik stap onder douche, want ik voel me nu echt smerig!
Als ik uit de douche stap merk ik dat het ineens een stuk rustiger in huis is. Ik trek nog even mijn nachthemd aan en stap in bed. Alle honden zijn nu rustig, maar André kijkt me slaperig aan zich van geen kwaad bewust. Ik begin hem geïrriteerd te vertellen wat ik allemaal heb meegemaakt, terwijl hij zo ongenadig lag te snurken. Hij vindt het allemaal erg zielig voor mij en gaat koffie zetten. Niet lang daarna zie ik ineens mijn roodborst in de tuin zitten. Zijn buikje is vuurrood. Hij ziet er prachtig uit. Mijn dag is weer goed!
10:00 uur. Ik stap naar buiten met Lulu in de roze tas en Daisy aan de lijn. Het is de dag van de stilte en die ga ik nu opzoeken in het park. Als we op het eerste veldje zijn zet ik Lulu op het gras. Tot mij verbazing gaat het ineens geweldig. Beide honden snuiven genietend de geuren van het herfstpark op. Ik geniet zelf ook van de prachtige gekleurde bomen en van de halsbandparkieten die als tropische verrassingen tussen de herfstblaadjes hangen.
Een eekhoorn schiet weg en Daisy rent er achter aan. Lulu huppelt naast me. Het is een perfecte herfstochtend. Een eind verder op zie ik weer en eekhoorn de boom inschieten. Ik zie hem zitten tussen de bladeren met een eikeltje tussen zijn pootjes.
De spanning van de afgelopen nacht en de dooropvolgende ochtend valt van me af. Ik neem foto’s van de honden. Er staat een eenzaam Albert Heijnkarretje aan het eind van het park. Ik hang Lulu met haar roze tas aan de tassenhaak en maak foto’s van haar. Daisy wil ik er ook inzetten, maar die begint weer baldadig van me weg te rennen.
We gaan lopen verder. Lulu mag weer uit de tas en ze huppelt weer vrolijk naast me voort. In de verte zie ik een groep eenden het pad oversteken en de bosjes in gaan. Het is een grappig gezicht en ik vraag me af wat ze daar met z’n allen van plan zijn daar in die bosjes.
Een vrouw passeert me met haar hond en spreekt me aan over Lulu. Ik praat even met haar als ineens Daisy als een idioot tegen haar hond begint te blaffen en haar haren overeind zet. Dit heeft ze al heel lang niet meer gedaan. Ik kan geen gesprek meer voeren en de vrouw loopt verschrikt weg. Ik begin de andere kant op te lopen en roep tegen Daisy dat ik naar huis ga. Dit helpt altijd. Daisy laat de hond gaan en rent snel naar me toe, bang dat ik haar achter laat. De rust die ik net voelde sijpelt weer langzaam weg uit mijn lijf. Ik besluit naar huis te gaan.
Op het laatste veldje voordat ik het thuis ben zie ik ineens een verrukkelijke paddenstoel. Ik laat de honden voor wat we zijn en maak foto’s van het mooie exemplaar wat zijn hoofd glanzend opricht vanuit de deken van herfstbladeren. Ik ben net lekker aan het fotograferen als Daisy geritsel in de struiken hoort. Ze begint te blaffen en rent mijn mooie paddenstoel bijna omver.
Vanuit de bosjes verschijnt een van mijn buurjongetjes. Daisy rent op hem af en gaat met haar haren overeind tegen hem staan blaffen. Ik sla mijn arm om de jongen heen om Daisy te laten zien dat het goed volk is. Ik instrueer de jongen rustig te blijven en zeg hem dat ik nu weg ga lopen en dat Daisy me dan zal volgen. Nou nee hoor…Daisy blijft als een idioot blaffen tegen de jongen die zich gelukkig niet gek laat maken door haar. Uiteindelijk volgt ze me naar huis waar ik haar toespreek. Ik breng haar naar binnen en geef haar het eerst volgende half uur geen aandacht. Lulu is gelukkig moe en valt in slaap in haar bench.
Ik ben voor de tweede keer deze dag helemaal in alle staten. André geeft me koffie en dan ga ik achter de computer zitten om al mijn avonturen van me af te schrijven.Nog een keer ga ik deze middag naar het park, maar alleen met Lulu. Wat een rust. Het kleine hondje, wat toch wel degelijke een echte hond is, huppelt vrolijk achter me aan en steelt in het park de show bij twee oude mensen die de achtergelaten Albert Heijnwagen terug brengen. Ik zie weer eekhoorns, ik hoor de roodborst zingen en voor de tweede keer deze dag daalt er rust op me neer.
