Het kind op de brug
Hij rent op en neer en dewind neemt zijn lach mee
Vandaag is het dan eindelijk zo ver. Ik ga mijn eerste workshop geven in Centrum de Roos in Amsterdam. Best spannend als je zoiets nog nooit gedaan hebt. André en ik hebben hard gewerkt aan een prachtige PowerPoint met mijn eigen foto’s als achtergrond van de tekst. Ik ben er best trots op, zo mooi ziet het eruit.
Als ik naar buiten kijk zie ik dat mijn gebeden door het universum zijn verhoord. De hemel is strakblauw en de zon schijnt uitbundig. Dit is geweldig! Een onderdeel van de workshop zal zich buiten in het Vondelpark afspelen en nu kunnen de paraplu’s die ik als mogelijk attribuut in de folder genoemd heb kan gelukkig worden thuisgelaten.
Rond 10:15 loop ik samen met Daisy naar Station Zuid om twittervriendin Miranda en hond Yippie op te halen. Zij gaat de workshop bijwonen en Yippie en Daisy zullen dan aan de zorg van dochter Caitlín worden overgelaten. Nu is het afwachten hoe de honden op elkaar zullen reageren. Terwijl Daisy en ik onderweg zijn houden Miranda en ik mobiel contact met elkaar. Wat is een mobieltje bij dit soort gelegenheden toch handig. Nu kon Miranda me ruim op tijd op de hoogte stellen van de vertraging die ze had en hoeven we geen van beide in onwetendheid te blijven.
Thuisgekomen raakt Daisy geheel over haar toeren, zo leuk vindt ze het om Yippie te bespringen Yip kwispelt voorzichtig, maar als het haar te veel wordt hapt ze. Toch lijkt het erop dat het wel gaat lukken tussen deze twee.
Inmiddels begint de ochtend op zijn eind te lopen. We drinken koffie en eten een broodje en dan is het tijd om richting de Roos te rijden. De beamer, de laptop en wat spullen uit de natuur die ik uit mijn werkkamer heb gehaald worden ingepakt en aangezien het openbaar vervoer in Amsterdam een onzekere factor is pakken we toch de auto.
Toch nog wat aan de late kant arriveren we in de Roos. Ik krijg een sleutel overhandigd en daarmee is de hoekkamer voor de rest van de middag voor ons.
De eerste deelneemster, C, is ook al gearriveerd. Ik heb al wat mailcontact met haar gehad en het is leuk om haar nu te ontmoeten. Ze heeft er veel zin in, zegt ze. Omdat ik de kamer nog in orde moet brengen en C aan de vroege kant is, blijft zij nog eventjes beneden. Wij gaan snel naar boven om de beamer klaar te zetten en de meegebrachte spullen neer te zetten. `
De hoekkamer is een gezellige niet al te grote ruimte. De medewerkers van de Roos hebben vier tafels en achtstoelen neergezet, precies afgestemd op de hoeveelheid mensen die de workshop gaan bijwonen. Er is dus geen tafel over, waar ik mijn spulletjes kan uitstallen. Dan leggen we alles maar op de grond, de foto’s, de boeken over Haiku en de mooie dingen uit de natuur, bedoeld om te inspireren. De tafels schikken we er om heen.
André houdt zich bezig met de techniek, zodat ik me daar niet druk over hoef te maken. Samen met Miranda ga ik beneden de kannen heet water ophalen. Als we weer boven komen beginnen de deelnemers binnen te druppelen. Behalve C ken ik iedereen. We begroeten elkaar en iedereen zoekt een plek aan de tafels waar ik voor iedereen een reader en een opschrijfboekje heb klaargelegd. De sfeer is meteen goed en iedereen is enthousiast en heeft zin om te beginnen. Ik voel dat bij mij de aanvankelijke spanning wegebt en dat er een gezond zelfvertrouwen voor in de plaats komt.
 |
| Trapportaal in de Roos |
Ik vraag of iedereen zover is en of we kunnen gaan beginnen.
We houden een voorstelrondje waarin iedereen in het kort vertelt wat zij, André is de enige man, wel of niet met Haiku heeft. C heeft al heel veel met Haiku. Ze weet ook al het een en ander van de achtergrond. Voor de meeste anderen is het eigenlijk iets nieuws. Alleen M, die een tijd geleden een coachingstraject bij mij heeft gedaan, heeft als opdracht voor mij een keer een Haiku gemaakt. Ze is heel enthousiast om er weer eens mee aan de slag te gaan.
Ik vertel wat ik met haiku heb. In de jaren zeventig begonnen we in het westen open te staan voor de invloeden vanuit het oosten. Mensen gingen meer en meer mediteren, deden aan yoga en vooral het boeddhisme nam een vlucht. In die tijd kwam ik voor het eerst in aanraking met Haiku. Samen met mijn moeder nam ik toen zelf deel aan een workshop Haiku maken en vanaf dat moment is Haiku iets geweest wat van tijd tot tijd in mijn leven opdook.
In het voorjaar van 2010 werden André en ik gevraagd om op de kat van vrienden te passen in hun prachtige Franse boerderij La Garnasette in de Auvergne waar zij al jarenlang gasten ontvangen en verwennen. Tijdens ons verblijf op La Garnasette gebeurde er iets met mij. We hadden prachtig weer. Iedere ochtend werd ik wakker met haangekraai, een blaffende hond en vogelzang en voelde ik hoe ik naar buiten getrokken werd de natuur in. Dan wandelde ik eerst een uur met mijn fotocamera over het uitgestrekte terrein rond La Garnasette, genietend van geuren, geluiden en de wind in mijn haar. Als ik terugkwam had manlief de koffie klaar en zaten we samen op een stenen trappetje te kijken hoe Charley, onze oppaskat achter de smaragdhagedissen aanging. Tijdens mijn hele verblijf op La Garnasette stonden mijn zintuigen wijd open en voelde ik dat ik nu ontdekt had wat ik al die jaren gemist had. De natuur maakte me gelukkig, iedere dag opnieuw.
 |
| La Garnasette |
Weer thuis gekomen wilde ik het La Garnasette gevoel in mijn dagelijks leven gaan inzetten. Ieder moment dat ik tijd had ging ik naar het park achter mijn huis en ontdekte dat ik het gevoel hier precies zo kon ervaren. Ik keek, ik luisterde, ik snoof de geuren op, ontdekte vogels, eekhoorns en nog veel meer. Iedere dag zag ik nieuwe dingen en als vanzelf begon ik weer Haiku te maken. Tegelijkertijd wist ik ook op welk gebied ik me in het coachen wilde specialiseren. Als ik me zo goed kon voelen door naar buiten te gaan dan zou dit ook voor anderen kunnen werken. Ik nam mijn eerste cliënten mee naar buiten en ontdekte dat het wel degelijk het geval was. Door de natuur als spiegel te gebruiken deden zowel ikzelf als mijn cliënten inzichten op die helend werkten. En zo maakte ik ook de Haiku onderdeel van een coachingtraject. Door met Haiku bezig te zijn en met Haikuogen naar de wereld te kijken krijg je oog voor detail. Door te focussen op dat wat om ons heen gebeurt en er bewust onderdeel van uit te maken beweeg je je in het NU. Je bent niet langer bezig met de afwas die nog op het aanrecht staat, die brief die nog geschreven moet worden of andere zaken die je geest in beslag kunnen nemen op de verkeerde momenten. Het resultaat is dat er als vanzelf ruimte ontstaat om al die dingen toch wel te doen, zonder dat je er nodeloos over hebt lopen malen. Wat een heerlijk gevoel is dat!
 |
| Mijn park |
Dit verhaal vertel ik in grote lijnen aan mijn cursisten en aansluitend daarop vertoon ik de PowerPoint, zodat iedereen van de groep een idee heeft wat Haiku is en waar het zijn oorsprong heeft. Daarna doen we een korte visualisatie om iedereen een beetje in een ontvankelijke staat te brengen.
Het volgende wat we doen is een korte schrijfoefening. Iedereen beschrijft een plek waar zij zich helemaal een kan voelen in de natuur. De meeste hebben tijdens de visualisatie deze plek al ervaren en beginnen te schrijven.
Als iedereen iets op papier heeft lezen we elkaar voor wat we hebben. Ik zelf doe ook. Er zijn prachtige en hele poëtische verhaaltjes bij. De volgende opdracht is om uit dat stuk wat geschreven is de essentie te halen en in een Haiku vorm te geven. Er zijn er ook een paar die al meteen een Haiku gemaakt hebben. Dat is natuurlijk ook prima. Ik ben blij verrast wat iedereen op papier heeft gekregen en ook André, die meestal niet zo van de schrijverij is, heeft prachtige dingen opgeschreven.
Ondertussen is het warm geworden in de kamer. Het prachtige herfstweer roept ons naar buiten. We gaan gewapend met onze notitieboekjes en pen het Vondelpark in. De groep waaiert uit. Ik kijk er genietend naar. Ik zie C op een boomstam zitten tegenover het mooie oude muziekprieel, terwijl ze kijkt en aantekeningen maakt. De anderen verzamelen zich onder de enorme kastanjeboom, die haar takken beschermend om iedereen heen buigt. En prachtig licht filtert tussen haar takken door.
Ik kijk naar een kind dat een bruggetje op en af rent, schaterend van het lachen. Dan valt mijn oog op twee nijlgansen die op het grasveld voor het prieel toilet aan het maken zijn. De andere hebben ze ook gezien. Even later zitten de boomstam van C vol met andere leden van onze groep. Het ziet er ontspannen en gezellig uit. Ik heb ondertussen een reiger gezien. Het dier stapt behoedzaam door het water naar een onzichtbare prooi.
Na drie kwartier gaan we terug naar de Roos. Terwijl we naar boven lopen bewonderen we de schilderijen van Jan Grotenbreg, die in de Roos exposeert. Hij heeft geëxperimenteerd met cement als ondergrond, waardoor zijn werk iets weg heeft van een fresco.
Vooral zijn dansende kraanvogels zijn schitterend, maar wat minstens zo mooi is, is het licht dat door een gebrandschilderd raam valt in het trapportaal. De Roos is gevestigd in een prachtig gebouw.
Terug in de hoekkamer gaan we met wat we gezien hebben in het park aan de slag met Haiku. Iedereen zit doodstil te werken. Pennen schieten over het papier. Iedereen is geïnspireerd geraakt.
Om half vijf is iedereen verzadigd en gaan we over tot het voorlezen van de Haiku die we gemaakt hebben. Wat prachtig is om te zien is dat iedereen de zelfde plek heeft egzien, maar er een andere beleving bij heeft.
Mijn André leest zijn Haiku voor:
Daar staat een boom boom
Je weet zo’n echte boom boom
Sterk mooie boom boom.
De nijlgans zit daar
Zijn zicht is op het water
Wie vindt mij nu dom
Ik vind ze geweldig. Mijn André, een ware haikudichter!
C heeft haar ervaring op weer geheel andere wijze vorm gegeven.
Waggelende duif
tussen lichtstrepen van gras
Er krijst een meeuw
Hoge boomtakken
met felgele bladeren
Er snuffelt een hond
T is iemand die ik nog ken uit mijn tijd met het concertgebouwkoor, nu bijna 30 jaar geleden. Zij en ik hebben al weer een tijdje contact, vooral op het gebied van schrijven. Vandaar dat zij ook naar de workshop is gekomen. Het is ontzettend leuk om haar na al die jaren weer te zien. Ook zij maakt Haiku op heel eigen wijze.
Een enkel blad nog
ritselt in de takkenkruin
voor de laatste sprong
Ik ruik het water
waar de treurwilg zich spiegelt
In de najaarszon
Ook ik heb mijn indrukken in Haiku vertaalt:
Het nijlgansen paar
maken zij toilet
Zacht sluipt de reiger
naar een onzichtbare prooi
een en al ogen
Twittervriendin Miranda heeft zich ook op heel eigen wijze in Haiku uitgesproken!
Trillende bladeren
filterend zonlicht valt
wedijverend met kou
Vergane glorie
Tand des tijd weerstaan
Vederlichte dag
Als laatste is daar M. Ook zij kijkt weer met eigen ogen naar de taferelen die wij allemaal hebben gezien.
Vangende armen
Kracht en zacht gastvrije boom
Aai mijn schors en mos
Spetters op hun bek
Samen de staartjes omhoog
Lekker gezeefd kroos
Mijn vriendin J, die helaas alleen het gedeelte in de hoekkamer voor we gingen wandelen heeft meegemaakt heeft ons nog wel een Haiku nagelaten.
Bij een blauwe lucht
ben ik een met de natuur
Moment van rust
Iedereen schrijft nu zijn beste Haiku op een vel papier net zo vaak als er deelnemers zijn. Daar maak ik een boekje van dat iedereen kan meenemen. Hiermee eindigt deze ontzettend geslaagde middag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten