Herfstdraden, paddenstoelen en zomerwarmte.

Genieten van een zomerse herfst!

De natuur is in de war. De meteorologische herfst is al in het land, maar tegelijkertijd is de zomer met een opruk begonnen. Vallende blaadjes te midden van bloeiende krokussen, honderden spinnen, terwijl de libellen nog over het water scheren. Bloemen die spontaan weer gaan bloeien, vlinders en bijtjes die nog altijd genoeg nectar weten te vinden en wespen en muggen die zich verdringen om blote armen en benen. Toch is het vooral dit merkwaardige huwelijk tussen herfst en zomer wat de meest bijzondere en prachtige beelden opleveren.

Ik ben altijd gefascineerd geweest door spinnen en hun webben. Toen de digitale camera zijn intrede nog niet had gedaan, heb ik heel wat rolletjes film verspild aan mislukte foto’s van spinnenwebben. Tevergeefs probeerde ik steeds weer opnieuw een foto te maken van een web waarin dauwpareltjes mini regenboogjes reflecteerden. Mijn eerste geslaagde foto van zo’n web, maakte ik op de Camino met mijn zoon Roibín. Later toen ook ik een digitale camera tot mijn beschikking kreeg volgden er nog veel meer. Eigenlijk kan ik er geen genoeg van krijgen.

Een paar jaar geleden sierde op onze kerstkaarten ook zo’n foto van een prachtig spinnenweb. De tekst daarbij was: spin van dit nieuwe jaar een prachtig web of iets in die trant. En ja…als je kijkt naar de zorgvuldigheid en de geweldige effectiviteit van zo’n web, dan kunnen wij daar nog een hoop van leren. Eigenlijk zouden we alles wat we doen zo zorgvuldig moeten doen als een spin zijn web spint.
Spin mooie webben, is wat we kunnen leren van de spin.

  

Ook van het geduld waarmee de spin wacht tot de vlieg in zijn web gevangen raakt, kunnen wij als mens wat leren. We zijn vaak ongeduldig en rusteloos, lopen van de ene bezigheid naar de andere zonder ooit iets af te maken. De spin daarentegen zit doodstil in het midden van zijn web en kijkt en overziet zijn wereld. En als dan eindelijk een onnozel vliegje in zijn web verstrikt is geraakt schiet de spin vanuit zijn plek van observatie te voorschijn en begint met weer precies zo’n zorgvuldigheid zijn prooi in te spinnen. Dat laatste moeten wij maar niet doen, want anderen verstrikt laten raken in ons web is iets dat wij mensen moeten zien te voorkomen.

Naast de vele spinnenwebben, die zo kenmerkend voor de herfst zijn hebben we ook al maanden paddenstoelen in overvloed. Het is helemaal niet ongewoon dat ook de zomer wel eens paddenstoelen laat zien, maar de hoeveelheid waar we nu mee te maken hebben is toch wel bijzonder. Voorheen zag ik de eerste vliegenzwammen pas in oktober, maar nu heb ik alle verschillende exemplaren op de gevoelige plaat vastgelegd. Prachtig, zijn ze.

Als klein meisje bij mijn oma ging ik altijd herfstwandelingen maken. Oma en ik hadden een grote tas bij ons en daar stopten we paddenstoelen in. Er was in die tijd niemand die zei dat ze je niet mocht plukken. Thuis kreeg ik van oma een schoenendoos en daar maakte ik dan een geheimzinnig herfstlandschapje in. Uren kon ik kijken naar paddenstoelen. Ik kreeg van oma een boekje, zodat ik ze ook na kon tekenen. Schetsboeken vol maakte ik met tekeningen van geheimzinnige bossen met overal paddenstoelen. Vooral de groene knolamaniet sprak tot mijn verbeelding, want naast het tekeningetje in mijn boek stond dat deze paddenstoel heel erg giftig was. Dat vond ik toch wel heel erg spannend.

Op een dag plukten mijn oma en ik cantharellen in het bos. Mijn oma bakten ze bij thuiskomst op in haar bruingeblakerde koekenpannetje. De buurvrouw, die via haar dochtertje, mijn vriendinnetje Eveline, had gehoord dat oma cantharellen aan het bakken was kwam even langs om te kijken. Toen ze de paddenstoelen in het pannetje zag liggen, riep ze uit dat het geen cantharellen waren, maar een giftige paddenstoel die er op leek. Oma geloofde er niets van. Ze plukte al haar hele leven cantharellen. Ik schrok erg van het verhaal van de buurvrouw. Onder druk van mij en de buurvrouw, heeft oma toen de paddenstoelen onder protest weggegooid. Ik vraag me nog steeds af of de paddenstoelen inderdaad giftig waren en wat er gebeurd zou zijn als oma en ik er wel van gegeten zouden hebben.

Waar ik ook heel erg door geraakt word is de lichtval in deze tijd van het jaar. In mijn park ben ik werkelijk verwend met prachtige beelden. De afgelopen dagen werden we steeds wakker met een strakblauwe lucht en een zon die al heel vroeg op de ochtend uitbundig aan het schijnen was. Door de hoge luchtvochtigheid is het soms wat nevelig en nat, waardoor de druppels aan de blaadjes van de bomen de zonnestralen als door een brandglas in banen op het onderliggende gras werpen. Prachtig, maar vooral ook geheimzinnig om te zien.

 Daisy die over het grasveld loopt letterlijk gebaad wordt in het licht. Prachtig ook zijn de al verkleurde en gevallen bladeren op het gras, die in de stralen van de zon in vuur en vlam komen te staan.

En wat denk je van de negen jonge zwanen, die in een lange rij vanuit de nevelen tevoorschijn komen om even later weer door de nevelen te worden opgeslokt. Prachtig om te zien. Later op de dag zie ik ze dobberen in het licht van de afnemende zon en dan schenken zij mij iets heel moois. Met de gebogen halzen naar elkaar toe vormen zij een perfect hart. Ik voel me ontroerd en blij. Daarom schenk ik nu alle lezers van dit blog het prachtige hart van mijn jonge zwanen.