La Garnasette, April 2012

Rillend ruisend riet

zingt een lied van de lente
die nog komen moet.

Het is 20 april, 18:50 als we na een vermoeiende reis, waarbij we vaak even aan de kant moesten gaan staan, zodat mijn vermoeide André even zijn ogen kon sluiten, het terrein van La Garnasette oprijden. Al meer dan 20 jaar steken onze lieve vrienden Lidy en Willem hun hart en ziel in deze oude boerderij waar ze ook een geweldige vegetarische Chambres d’hotes runnen. Voor ons is dit de vierde keer dat we hier zijn en net als onze vrienden hebben we ons hart verloren aan La Garnasette. De laatste keer dat we hier waren is precies twee jaar geleden. We pasten toen tijdens de vakantie van Lidy en Willem op Charly, de kat, die vanwege zijn hoge leeftijd dagelijks aandacht en verzorging nodig had. Charly beleefde samen met ons de lente van zijn leven en tevens zijn laatste lente. In juni van datzelfde jaar is Charly overleden. Nu is het alleen La Garnasette, die de komende week aan onze zorg zal worden toevertrouwd.

Charly

De eerste dagen zijn we de gasten van Lidy en Willem. Na een winter hard werken in Nederland is het heerlijk om door hun verwend te worden. Onder het genot van glazen heerlijke biologische wijn, Franse kaas en andere door Lidy met liefde bereide heerlijkheden brengen we twee fantastische dagen in hun gezelschap door.

Een raam in Le Puy

Op zaterdagochtend 21 april bezoeken we gezamenlijk de markt in Le Puy waar we meteen onze inkopen doen voor de komende week. Hoe anders is zo’n markt in Frankrijk. Behalve alle locale heerlijkheden zoals de met kruiden beklede worstjes, de blauwschimmel kaas Bleu d’Auvergne en het heerlijk ambachtelijk gebakken brood worden er door de locale bevolking zelf geplukte paddenstoelen, eieren en levende kippen en konijnen aangeboden. Ik hoop altijd maar dat die konijnen bedoeld zijn om als huisdier te gaan dienen, maar ik vermoed dat ze toch ook vaak in de pot eindigen. Ze zitten in kartonnen dozen hun lot af te wachten, vaak in niet al te fris stro. Met hun prachtige ogen en snuffelende neusjes kijken ze me aan over de rand van de doosjes. Oh…ik zou ze allemaal wel mee willen nemen.

Na afloop van de markt is het de gewoonte dat vrienden en bekenden elkaar treffen in een van de vele cafeetjes die Le Puy rijk is. Lidy en Willem hebben hun vaste plek op een klein pleintje in het hart van de stad. Een mager zonnetje werpt net genoeg stralen over het terras om buiten te zitten. Steeds meer mensen sluiten zich bij ons aan. We worden aan iedereen voorgesteld en tot onze vreugde zijn er ook een paar mensen die Engels spreken, want ons Frans is niet van dien aard dat we geanimeerd deel kunnen nemen aan een gesprek. Ineens verschijnt er een Hollands stel aan onze tafel. Net als wij zijn ze hier te gast. Ze komen uit de omgeving van Arnhem en zijn over voor het weekend om hun Franse vriendin te bezoeken.

Het wordt steeds drukker rond ons tafeltje. De wijn begint te vloeien en dat is maar goed ook, want zodra de zon achter een wolk verdwijnt is het koud.

Er scharrelt een hond rond de tafel. Hij hoort bij een Frans stel dat zich hevig tortellend bij de groep heeft gevoegd. De vrouw van het stel is een goede vriendin van Lidy en Willem. Ze is net terug uit India en blij weer met haar geliefde te zijn verenigd. Ze spreekt goed Engels en heeft een mooie warme uitstraling. Ik knuffel even met de hond, me ineens bewust van het gemis van onze Daisy. Hoe zou het met haar zijn? Snel even een sms naar dochter Caitlin in Nederland, die meteen reageert met goede berichten. Daisy heeft tussen haar en haar vriendin ingeslapen in ons grote bed.

De magen beginnen te knorren en iemand stelt voor met z’n allen ergens te gaan eten. Er wordt een telefoontje gepleegd en niet lang daarna zitten we inclusief hond( waar kan dat in Nederland) aan een lange gedekte tafel in een klein restaurantje.

André grijpt zijn kans en bestelt een groot stuk vlees. Lidy en Willem koken enkel vegetarisch, wat we allebei heerlijk vinden, maar de gelegenheid om een stevige lap te nuttigen kan André toch niet aan zich voorbij laten gaan. Ik ben niet zo van de lappen, dus neem ik vis.

De vis en het vlees worden geserveerd op een plankje, zoals de naam, à la planche ook al suggereert. Het is heerlijk eten. De vis en het vlees worden vergezeld door lekkere dikke Belgisch aandoende patatten, sausjes, salade, ratatouille en zeer overvloedig wijn. Buiten is het gaan regenen dus prijzen we ons gelukkig om hier zo heerlijk binnen te zitten terwijl we toch ook nog even hebben mogen genieten van een Frans terras.

Als we laat in de middag terugkomen op La Garnasette is het weer nog steeds wat onbestendig. We kruipen binnen op de bank, terwijl Lidy en Willem zich klaarmaken voor hun koorrepetitie.

Ook op La Garnasette heeft  de tijd niet stil gestaan. Er is nu een Wifi verbinding, zodat André en ik via de telefoon en laptop contact kunnen houden met het thuisfront. Ook zijn er een aantal Nederlandse programma’s te bekijken op de televisie. Tijdens de afwezigheid van Lidy en Willem keuvelen we er lustig op los op deze tweede avond op La Garnasette.
Rond 21:00 uur voegen Lidy en Willem zich weer bij ons. De wijn vloeit weer en we hebben het ontzettend gezellig.

Het is zondagochtend 22 april als de wekker om 7:00 uur afloopt. We hebben besloten om vandaag een wandeling te maken. De vogelbescherming in Frankrijk viert zijn zoveel jarig bestaan en organiseert allerlei wandelingen. Deze wandeling zal ons langs nesten van reigers leiden. Lidy en Willem staan speciaal voor ons vroeg op, zodat we met een goed ontbijt de deur uitgaan.

We zijn wat aan de late kant. De vogelliefhebbers zullen zich om 9:00 verzamelen bij het dorpsgebouw van Larcenac. André zet snel het adres in de Tom Tom en kort daarna rijden we door de stille heuvels van de Auvergne. De zon probeert door te breken en eigenlijk ziet het weer er best aardig uit.

We rijden een dorpje binnen. De Tom Tom geeft aan dat we er zijn. We zien wat mensen op een pleintje voor het gebouw van de Mairie. Ze gaan allemaal naar binnen en wij vermoeden dat het de vogellaars zijn die zich verzamelen. Als we naar binnen willen gaan zien we dat het een stembureau is. Frankrijk gaat vandaag naar de stembus. We voelen ons behoorlijk dom. We stappen weer in de auto en rijden op ons gevoel het dorp uit. De weg loopt naar boven. Dit kan nooit goed zijn. Inmiddels is het al een kwartier na negenen. We draaien de auto en rijden terug naar het dorp waar we net vandaan kwamen. Het blijkt St. Vincent te heten. Nergens zien we een bordje met Larcenac. Toch kan het onmogelijk ver weg zijn. We slaan een andere weg in. Ineens zien we het bordje Larcenac wel. Het dorpshuis is ook gauw gevonden, want de groep met vogelaars staat gewapend met camera’s op statieven, verrekijkers, rugzakken en stoere petten op te luisteren naar een man van de vogelbescherming die hier geanimeerd aan het vertellen is. Het is inmiddels al 9:30 en het ziet er niet naar uit dat de groep op heel kort termijn aan het wandelen zal gaan. We kijken naar de man die met veel gebaar waarschijnlijk hele interessante dingen vertelt, maar dit wel in het Frans doet. We besluiten om de auto te parkeren, ons niet bij de groep te voegen maar samen op zoek te aan naar de reigers.

Een onverharde weg leidt ons tot dicht bij de rivier. Op een bord ziet André dat er in dit gebied inderdaad veel reigers moeten voorkomen, ook de prachtige zilverreiger. We beginnen te lopen. Naast ons schiet het water in een stroomversnelling aan ons voorbij. Gisteravond heb ik een inzichtkaart getrokken die mij vertelde dat ik naar een waterplaats moet aan om mijn batterij op te laden. Hier sta ik dan, bij een prachtige waterplek. De zon is doorgebroken, de vogels zingen en wij voelen ons heerlijk. We stappen door het natte gras en snuiven de lentegeuren op. We lopen over rotsachtig terrein. Aan de richting waarin de planten staan die tussen de rotsen groeien kun je zien dat de rivier hier regelmatig buiten zijn oevers treedt. Links van ons verschijnen ineens twee kleine meertjes. In de verte dobbert een gans en in een boom zitten een aantal aalscholvers. Van de reigers ontbreekt ieder spoor. Misschien hadden we daarvoor toch met de groep mee moeten gaan. De reigers kunnen ons eigenlijk niet meer zoveel schelen. We lopen hier heerlijk met nu aan twee kanten water. Langs de oever van het meertje is wel iets wat op een groot nest lijkt, maar er zit niets in. Ik wil erin klimmen, maar dat gaat helaas niet. Het is niet stevig genoeg. Jammer.

Op een goed moment is het niet mogelijk nog verder parallel aan de rivier te lopen. De oeverbegroeiing is te dik. Je kunt er niet meer langs. Langs de andere kant van de meertjes lopen we terug naar Larcenac. Helemaal aan het begin van het pad waar wij onze wandeling langs de rivier begonnen zijn staat nu de groep vogellaars bij het bord dat vertelt dat er hier reigers zijn. Hun camera’s staan in de aanslag, maar van de reigers ontbreekt nog steeds ieder spoor.

Wij lopen terug naar de auto en rijden terug naar La Garnasette.

Het is inmiddels lunchtijd. Lidy en Willem wachten ons op met een heerlijke maaltijd. Het is hun gewoonte om ’s middags warm te eten. Al gauw verschijnt de wijn op tafel. We hebben het fijn. Later op de middag brengen Lidy en Willem ons naar een klein dorpje een stuk verderop waar op de zolder van een oude boerderij een prachtig boekwinkeltje met natuurboeken is gehuisvest. Beneden is een klein lokaal met een heerlijk knetterende open haard waar je thee, koffie of biologisch bier kunt drinken. We zijn verstandig en drinken thee.

Na het overvloedige maal in de middag hebben we in de avond meer dan genoeg aan een soepje met brood en Franse kaas. We kijken naar de film die André gemaakt heeft van de vele filmpjes die ik twee jaar geleden geschoten heb van Charly. Even is hij weer bij ons, die geweldige kat. Willem pinkt een traan weg en ik moet ook een brok wegslikken. De film is een prachtige ode aan een kat die in de loop van zijn leven op La Garnasette vele harten heeft weten te veroveren.

Het is maandagochtend 23 april. We ontbijten in alle vroegte met Lidy en Willem, die daarna richting het Noorden van Frankrijk rijden om daar Engelse vrienden te ontmoeten. We zwaaien ze uit.

André en ik zwaaien nu tijdelijk even de scepter over het prachtige La Garnasette. Buiten schijnt een mager zonnetje. Voor de derde dag op rij is het in de ochtend tenminste nog een beetje zonnig. We drinken voor het eerst koffie op het terras. De zon schijnt op de tafel en de tafel makt een vormpje op mijn broek. Het bewijs van dit schaarse moment van zon.

Na de koffie trekken we de wandelschoenen aan en verkennen het terrein rondom de boerderij. Een paadje brengt ons naar een glooiend weiland waar je prachtig uitzicht hebt op de bergen aan de overkant en het dorpje in het dal een paar kilometer van La Garnasette verwijderd. We luisteren naar de wind en de vogels en zijn tevreden. Als de zon weer achter de wolken verdwijnt lopen we terug naar de boerderij.

Uitzicht op de bergen aan de overkant

De middag brengen we door op de bank met een boek en veel wijn. We hebben vakantie dus het mag! André heeft muziek aangezet die via de laptop de kamer in komt. Als aan het eind van de middag de zon ineens verschijnt ga ik even op het trappetje zitten dat naar het lager gelegen veld voor de boerderij leidt. Hier zat ik twee jaar geleden iedere dag. Dan scharrelde Charly om me heen op jacht naar de in het muurtje gehuisveste smaragdhagedissen. Vanaf deze plek luisterde ik naar de vogels en de fluisterende en zacht strelende wind. Nu fluistert de wind niet en strelen doet hij al helemaal niet. Hij blaast om mijn gezicht met een herfstige venijnigheid. Dan meldt ook de regen zich. Voor mij uit is de hemel dreigend grijsblauw geworden, maar achter mijn rug tovert de, zich tegen de wolken hevig verzettende zon, voor mij een regenboog. Ergens in de verte, tussen de huizen van Rosières eindigt de boog en daar moet zich zonder twijfel een pot met goud bevinden.

De avond trekt rustig aan ons voorbij. We hebben het heerlijk knus met z’n tweeën en genieten volop van het feit dat Lidy en Willem ons zomaar deze prachtige boerderij toevertrouwen. We eten brood met Franse kaas en voelen hoe we ons naadloos voegen naar het franse leven!

Eekhoorntje in de boom pal voor de deur van de boerderij

Dinsdag 24 april. We hebben besloten dat we een beetje uit mogen slapen. Toch word ik vroeg wakker. Al voor negen uur sta ik gewassen en gestreken buiten. Het is nog erg fris en het ziet er niet naar uit dat het heel veel beter gaat worden.

Vandaag hebben we een uitstapje naar Biofloral op het programma staan. Midden in de bergen van de Auvergne, bij het plaatsje St- Pierre Eynac heeft een Duitser een bedrijf opgezet waar op traditionele wijze de beroemde bloemenremedies van dokter Bach worden samengesteld.

Biofloral

Na een rit van twintig minuten komen we bij een prachtig gebouw midden in de bergen. Binnen worden we onmiddellijk verwelkomd door een vriendelijke Française die in gebrekkig Frans alles verteld over wat ze hier aan producten verkopen. Omdat er verder niet heel veel te zien is proeven wij van een aantal op een tafeltje uitgestalde Elixirs. Het zijn hele kruidige drankjes op basis van 10% alcohol. 3 lepels voor iedere maaltijd moeten na een aantal weken een enorme verbetering in de spijsvertering, bij  vermoeidheid en in de circulatie te weeg brengen. De Française weet ons ervan te overtuigen dat we echt niet zonder zo’n mengsel het gebouw kunnen verlaten. Ik zoek nog een pot met een heerlijke crème op basis van rozen uit en dan vinden we het wel mooi geweest. Bij het afrekenen krijgen we nog een tas met monstertjes mee.

Chapelle de Glavenas

Buiten is het nog kouder geworden. De lucht is donker en dreigend. We rijden in de richting van Yssingeaux. We willen nog even een bezoek brengen aan een van onze favoriete plekken hier in de Auvergne, namelijk de Chapelle de Glavenas, een kapelletje gelegen op een rots waar je kunt genieten van een prachtig uitzicht. Als we vlak bij het kapelletje zijn belanden we in een groep wandelaars. Ze versperren de hele weg, maar als ze ons in de gaten krijgen gaan ze op zij en zwaaien ons vriendelijk toe. Nog net voor de groep bestijgen wij het pad dat ons naar de kapel leidt. Het is even flink klimmen en ik voel onmiddellijk hoe mijn conditie sinds de Camino achteruit is gegaan. Hijgend en puffend bereik ik de top en strekt de prachtige kapel zich in al zijn sereniteit voor mij uit. Het is fijn om weer over de rotsen te klauteren en te genieten van het prachtige panorama. Altijd als we hier zijn, weer of geen weer, bezoeken we de Chapelle de Glavenas.

Ook de wandelaars zijn nu bij de kapel aangeland. Er is een leuke hond in hun midden die ik meteen naar me toe weet te lokken. Het is een soort foxterriër. Zijn vacht voelt vettig aan en als ik mijn hand bij mijn neus breng ruikt deze ongelooflijk naar hond. Maar het is wel een schatje en ik geniet van onze korte ontmoeting.
Het is er het weer niet naar om lang bij de kapel te blijven hangen. We besluiten terug te rijden naar de boerderij.

Omdat ik behoefte heb om toch een beetje te wandelen vertrek ik na de thee in de richting van nog een plek waar ik iedere keer als ik hier ben op zijn minst geweest wil zijn. L’etang de la plaine is een poel op een boven La Garnasette gelegen vlakte. Ik loop via de weilanden achter de boerderij omhoog en kom uiteindelijk bij l’etang uit. De vorige keer dat ik hier was werd ik verwelkomd door kikkergekwaak. Nu hoor ik enkel de wind die over het wateroppervlakte jaagt. Boven l’etang vliegt een roofvogel en vanuit het riet in het midden van de poel vliegen eenden kwakend op. Ik loop langs de rand van de poel, maar de kikkers hebben zich verschanst, diep in de modder. Terwijl ik rond l’etang loop verandert de lucht boven mij iedere minuut van kleur. Het ene moment is de hemel donker als de nacht en kletteren er regendruppels op het water, het volgende moment werpt een zonnestraal die zich door het wolkendek heeft geperst een geheimzinnig licht op de poel. Ik realiseer me ineens dat ik hier kwam met de verwachting alles net zo aan te treffen als die laatste keer dat we hier waren en toen we twee weken lang genoten van warmte en zon. Deze keer is het alleen totaal anders. Het is koud, Charly is er niet meer en we hebben nog maar een keer kort buiten kunnen zitten. Toch genieten we net zo als die vorige keer. Dit is een belangrijke les. Als we vast hadden gehouden aan onze verwachtingen dan zouden we ons teleurgesteld zijn gaan voelen. Niets is hetzelfde als de vorige keer. Maar La Garnasette is een plek vol magie. Er valt altijd iets te ontdekken, ook als de zon niet schijnt. Het is maar hoe je zelf naar iets kijkt en hoe je alles ervaart wat er voor zorgt dat je geniet of teleurgesteld raakt.

Het is woensdag 25 april. We rijden het hek van La Garnasette uit om in Issingeaux de supermarkt en in Retournac de markt te bezoeken.

“Kijk…daar heb je hem….de hop…twee zelfs,”roept André ineens opgewonden uit. Ik kijk naar de weg die zich voor ons uitstrekt. En ja hoor…midden op de weg zitten twee hoppen. André rijdt heel zachtjes in hun richting. De twee hoppen vliegen niet weg. Ze zijn veel te druk met elkaar. Ik grijp de camera, die ik gelukkig bij me heb en maak een foto. We rijden nog iets dichterbij. Een van de hoppen, waarschijnlijk het mannetje, kijkt ons bijna aan. Wat is hij mooi. Zijn achterkant is een soort van wit-beige gestreept en op zijn kop heeft hij een paar lange veren waarvan we weten dat hij die overeind kan zetten. Nu liggen ze rustig over zijn kopje met de lange dunne karakteristieke snavel. Ik kan geen genoeg van hem krijgen. We zijn nu echt heel dichtbij. Ik open het raampje in de hoop dat ik vanuit het raam ook nog een foto van ze kan maken, maar dan ineens vliegen ze weg en is het magische moment voorbij. Maar niets kan deze dag nog stuk maken. Het universum heeft mijn wens verhoord. Ik wilde een hop zien en ik zie er zelfs twee.

Twee hoppen zomaar op de weg

Als we in het plaatsje Retournac ,waar we naar de markt gaan, ontdekken dat ons café met daarin kaketoe Charlotte van eigenaar is gewisseld en dat Charlotte er niet meer is beseffen we opnieuw dat het deze keer helemaal anders is. Zo anders, dat we zelfs een hop hebben gezien.

De verliefde mannetjes hop