Nachtwandeling

De maangodin werpt
haar licht door de nevelen
dan trekt zij zich terug

7 april 2011, 23:00 uur

Het is rond 23:00 uur als ik besluit een nachtwandeling à la André Donkers te maken door het park. Een oude dame heeft me vanmiddag verteld dat ze de hazen weer gezien heeft. Misschien heb ik geluk.
Als ik naar buiten stap zie ik de sikkelvormige maan helder aan het firmament staan. Ik kijk vol bewondering, maar alsof zij zich bekeken voelt trekt de maangodin zich bijna direct terug in de nevelen. Ze is verdwenen en ik zie haar die avond ook niet meer terug.

Het is mistig buiten. Het licht van de straatlantaarn projecteren mijn schaduw op het trottoir. Ik stap het veldje tussen de huizenblokken op, maar zie geen hazen wegschieten. Ik weet nog wel dat ik, de eerste keer dat ik ze zag, niet wist wat me overkwam. Zo groot! Net een ree, ging het door me heen. Onzin natuurlijk, maar zo flink vond ik ze. Later zorgde ik er voor dat ze me niet direct in de gaten hadden en dan keek ik toe hoe ze daar tussen de huizenblokken doorhipten. Heel apart toch midden in een woonwijk. Op een ochtend zag ik ze in de zandbak aan de overkant van de straat zitten. André geloofde eerst niet dat het hazen waren. Dat kan toch niet, zei hij. Maar een collega op zijn werk, die natuurfotograaf is bevestigde dat wat ik op mijn foto had vastgelegd wel degelijk hazen waren en ik hoorde ook van andere mensen uit de buurt dat zij ze ook gezien hadden. Ik heb me altijd afgevraagd waar ze zich overdag schuilhielden.

hazen in de zandbak voor mijn huis, 14 juni 2007

Vanavond zijn ze er in elk geval niet. Ik wandel verder het park in. Het is niet zo stil als ik verwacht had. De meerkoeten slapen nog lang niet en maken voordurend ruzie. Hun boze stemmen doorbreken de stilte.

Op de brug blijf ik even staan. Het licht van de straatlantaarns zorgt op dit punt voor een prachtige mystieke sfeer.

Ik vervolg mijn weg en houd mijn ogen open voor egeltjes. Die zitten hier ook vaak. Als ze je in de gaten krijgen maken zij zich met een ongekende snelheid uit de voeten. Dat verwacht je helemaal niet van zo'n egel. Maar ook de egels zijn vanavond in geen velden of wegen te bekennen.

Ik besluit even bij moeder zwaan te gaan kijken. Ik loop langs restaurant de Halve Maan. Dit restaurant is prachtig gelegen aan het water. Ik zie er alleen nooit iemand naar binnen gaan. Ook op het terras zie ik nooit iemand zitten. Ik heb er zelf  ook nog nooit gegeten. Wel staan er altijd koks in vol ornaat buiten de eenden te voeren en een sigareje te roken. Misschien kun je er alleen op afspraak terecht. Ik wil het toch eens uitzoeken. Het bestaat al jaren, dus moet het wel iets bijzonders zijn.

Terwijl ik van het restaurant wegloop komt er een figuurtje op me af getrippeld. Het miauwt zacht en strijkt langs mijn benen. Het is een zo te zien vrije jonge, ontzettende vriendelijke poes, zonder halsbandje om. Ik ben meteen weg van haar en moet me bedwingen haar niet onder de arm mee te nemen. Warschijnlijk is ze van het restaurant en is het haar taak om de boel muisvrij te houden. Volgens mijn zoon, die ook kok is, is het een muizenparadijs in de meesten Amsterdamse restaurants en heb je zo'n kat echt nodig.

In de verte zie ik de witte contouren van moeder zwaan oplichten in het hoge gras. Als ik dichterbij kom richt ze haar kop op.

Ze raakt niet gealarmeerd door mijn verschijnen. Ze blijft doodstil op haar post. Vader zwaan is nergens te bekennen. Zekere naar de zwanenkroeg met zijn matties.

Dan ontvang ik een sms van mijn lief. Of het wel goed gaat met me daar zo moederziel alleen in het park. Ik vind dat ik voor vandaag ook wel genoeg avonturen beleefd heb, dus wandel ik terug naar huis, naar mijn lief!