Vrijdag 29 april 2011
Het is de dag van het huwelijk van prins William van Engeland en zijn Kate Middleton. Zoals zoveel Nederlanders zit ik om 12:00 voor de buis om het spektakel mee te beleven. Ik merk al gauw dat het me eigenlijk niet echt kan boeien. Kate ziet er lief uit in een vrij sobere bruidsjurk, die haar mooi staat. William heeft zijn militaire outfit aan, wat ik nooit echt feestelijk vind op een bruiloft. Ik begrijp dat het allemaal protocol is, maar ik vind de romantiek ver te zoeken en als ik deze hele poppenkast vergelijk met mijn eigen intieme en romantische huwelijk nu ruim een maand geleden voel ik me ontzettend bevoorrecht. Stijf staan Kate en William naast elkaar. Hij schuift met moeite de ring om haar vinger en haar wordt die moeite bespaard doordat William geen ring wil dragen. De enige die af en toe guitig om zich heen kijkt is Williams broer Harry. Zijn haar zit alsof hij net uit bed is gestapt en ik vind hem een verademing tijdens de hele ceremonie.
Ook de balkonscene voltrekt zich zonder enige hartstocht. Een vluchtige kus, even later gevolgd door een die iets sprankelender oogt, maar het blijft allemaal wat nietszeggend. Het huwelijk van onze Willem Alexander met Maxima vond ik spannender. Ik hoop dan ook dat Kate en William later op de dag de gelegenheid krijgen om elkaar eens lekker vast te pakken en elkaar te kussen zoals het bedoeld is op je huwelijk.
Na de balkonscene haak ik af. Ik ga mijn zwanen bezoeken. Het is prachtig weer een zonde om binnen te blijven. Met mijn camera op de borst en de filmcamera in de tas ga ik op pad. Ik wil deze keer net zolang bij de zwanen blijven tot ik de eieren kan filmen.
Ik maak eerst mijn vaste rondje. De meerkoet die aan het begin van het park broedt zit nog op haar eieren. Het mannetje zwemt af en aan met nestmateriaal. Hij heeft het er erg druk mee. Zij zit bewegingloos op haar nest, maar buigt zich wel naar voren om een takje dat hij braaf komt brengen van hem aan te nemen.
Ik zie een eendengezin. Ik blijf kleine eendjes vertederend vinden. Een stukje verderop is nog een gezinnetje aan het badderen.
Een vader, een moeder en één eendenkind. Moeder eend heeft het vreselijk druk met zichzelf. Ze is aan toiletteren en heeft weinig oog voor haar kind. Vader is al helemaal niet met de kleine bezig. Hij zwemt een flink eind verder op.
Ineens gebeurt er iets geks. Beide volwassen eenden stijgen op uit het water en vliegen een heel eind van hun kind vandaan Het kleine eendje blijft helemaal alleen achter, gemakkelijke prooi voor een kwaadwillende reiger. Ik heb dit nog nooit zo gezien. Het kleintje piept hard om zijn ouders, die 200 meter verderop geland zijn en rustig rond dobberen. Het eerste eendengezin komt er nu ook aan gezwommen. Nog even denk ik dat het kleintje misschien wel bij deze familie hoort. Het zwemt naar de moeder toe, maar die moet er niets van hebben. Weer blijft het alleen achter. Mijn hart doet gewoon pijn, zo zielig vind ik het. Ik voel me ook machteloos. Er is niets wat ik kan doen, dus hoop ik dat de ouders terugkomen. Na een minuut of wat zie ik de moeder eend toch in de richting van het kleintje zwemmen. Even later volgt ook vader eend en is het gezin weer kompleet. Ik voel me ontzettend opgelucht.
Ik ben verbaasd dat dit me zo raakt, een eendje dat aan zijn lot over wordt gelaten. Er gaan allerlei herineringen door me heen. Mijn dochter Caitlín is een keer van ons weggelopen in Eurodisney. Het ene moment was ze er nog en het volgende moment was ze weg. Wel twee uur lang heeft ze in haar eentje door Eurodisney gedwaald. Ze was toen een jaar of negen. De meest verschrikkelijke scenario's gingen door me heen. In gedachte zag ik haar angstig huilend ronddwalen op zoek naar ons. Mijn jongste zoon was totaal in paniek dat zijn zusje weg was. Dat maakte dat ik ook steeds angstiger en ongeruster werd. Ik weet nog dat het beeld van haar, angstig dwalend door Disneyland, me letterlijk pijn deed. Twee uur later vond ik haar. Ze liep me zo in de armen. Ze was volkomen rustig. Ze had een prima tijd gehad. Ze had een Nederlands meisje ontmoet en daar was ze mee in allerlei attracties geweest. Ze begon er eigenlijk net pas genoeg van te krijgen en was naar ons op zoek gegaan. Ik besefte dat ik in gedachten een heel ander beeld gemaakt had dan wat er in werkelijkheid aan de hand was. Mijn dochter van negen had zich heel goed gered, die twee uurtjes zonder ons. Eigenlijk doe ik met het eendje hetzelfde. Misschien gaat het wel zo in de vogelwereld dat de ouders gewoon even de vleugels nemen. Ik maak er alleen in mijn hoofd een verschrikkelijk scenario van.
Dat is wat wij allemaal met regelmaat doen. Onze denken neemt tijdens een moeilijke situatie tijdelijk het roer geheel van ons over en wij worden overgeleverd aan de meest verschrikkelijke, gekmakende gedachten. Het is goed om je dit van tijd tot tijd te realiseren, zodat je je meer bewust wordt van je eigen gedachtenspinsels.
Ik laat het eendje en zijn in mijn ogen ontaarde ouders achter en loop in de richting van het zwanenpaar. Als ik het steigertje afloop zie ik ook het futenpaar. Deze keer kan ik de kinderen die tussen haar veren verstopt zitten goed zien. Af en toe laten zij zich in het water glijden en zie ik dat het al best flinke jongen zijn. Ik tel er drie.
Ik ben er helemaal verrukt van. Ik vind het zo schattig dat ze op de rug van moeder meereizen. Ook vader fuuit is steeds in de buurt. Eenmaal zie ik hem met een visje in de bek naar zijn gezin toezwemmen.
Moeder zwaan zit nog steeds op haar eieren. Als ik naast haar ga zitten komt vader zwaan meteen uit het water om te kijken of ik me aan de regels houd. Hij pakt het brood van me aan, maar blijft iedere beweging van me in de gaten houden. Hij gaat deze keer ook niet liggen, maar blijft staan. Ik zie zijn ogen af en toe dicht vallen om dan weer meteen alert te zijn. Na een tijdje schuifelt hij nog iets dichter naar me toe. Ik blijf heel stil zitten. Gaat hij toch ineens kwaad op me worden of denkt hij meer brood te krijgen. Even staat hij voor me. Dan laat hij zich zakken en gat toch liggen. Ik kan hem aanraken, zo dichtbij is hij. Het blijft heel indrukwekkend om zo naast dit machtige dier te zitten.
Intussen zie ik moeder zwaan onrustig heen en weer schuiven op het nest. Ik pak de filmcamera, want ik heb het idee dat ze zo op gaat staan om de eieren te schikken. Ik wil het deze keer filmen. Inderdaad staat ze even later op van haar nest. Ze begint te schuiven met de eieren. Ik begin te filmen. Voorzichtig kijk ik of ik de eieren kan tellen. Ik tel er nu toch echt negen! Het duurt een hele tijd voordat ze vind dat de eieren goed liggen. Nog niet eerder heb ik haar zo lang zien rommelen tot het naar haar zin is. Als ze weer lekker ligt pak ik mijn spulen en verwijder ik me voorzichtig zonder al te veel drukke bewegingen te maken van het nest. Wat prachtig dat ik dit heb kunnen filmen. Veel mooier dan het huwelijk van William en Kate.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten