Naar Los Arcos op 11 mei 2011

11 mei 2011, naar Los Arcos

Ik heb een matige nacht in Estella. De wekker gaat weer om 6 uur. Met moeite hijs ik me uit mijn slaapzak. In de keuken staat het ontbijt klaar op de grote tafel. Het is er heel druk. Wij maken een bordje klaar en eten dat op het terras op. De koffie is walgelijk. Ik moet het bocht opwarmen in de magnetron. Terwijl ik daar mee bezig ben zie ik een pan op het fornuis staan met een zwarte drab met een waas er over heen. Het is een pruttelende pan met koffie. Jakkes.

Rond 7 uur verlaten we de herberg en gaan we op weg naar Los Arcos.

Rond kwart voor acht passeren we de wijnfontein van Irache. Er hebben zich al heel veel pelgrims rond de fontein verzameld. Waterflessen worden vol getapt. André vult zijn waterzak met wijn. Ik heb nog geen zin om wijn te drinken, dus kijk ik toe hoe andere pelgrims zich er op de vroege ochtend wel aan wagen.

We vervolgen onze weg. De zon komt op en algauw begint het warm te worden. De tocht naar Los Arcos typeert zich door een landschap met bulten er in. Ik zie ze altijd als grote borsten , die omhoog steken. Links en rechts van ons wuift het graan in de velden. Klaprozen kleuren de weg. Het is prachtig, maar de weg is net als veel van de caminopaden met nare kiezels bestrooid. Kleine stukjes springen in je schoenen en de grotere steken door je zolen heen. Mijn voeten hebben er onder te lijden.

We passeren een poeltje van waaruit kikker gekwaak opstijgt. Ik kan het niet na laten om er even naar toe te gaan. De kikkers springen voor onze voeten weg. Ik maak een paar mooie foto’s ze. Je ziet de wangetjes opbollen als kleine belletjes aan de zijkant van hun kopjes.

We wandelen verder door het borstenlandschap. Mijn voeten beginnen ontzettend pijn te doen. Ik wil graag ergens stoppen, maar er is nergens een beetje schaduw. Uiteindelijk kan ik niet meer verder. Ik weet dat er ergens een stukje met bomen komt, maar ik weet niet hoever het nog lopen is.

We gaan even zitten op de leuning van een soort bruggetje. Er zitten nog wat pelgrims. Ik doe mijn schoenen uit en verwissel ze voor de sandalen.
Het is veel te warm op het bruggetje. We kunnen er niet te lang blijven zitten. We lopen verder. Nog geen tien minuten later zijn we bij de bomen. Er liggen allemaal pelgrims heerlijk op het gras, maar nu besluiten we om nu toch maar een stukje door te lopen.

We lopen nu door een gebied dat me een beetje doet denken aan een moeras. Het lijkt alsof de grond naast het pad soppig is. De begroeiing is hier ook heel anders. Er zijn roodachtige struiken, maar ook een rare plant met puntbladeren. Het is een erg mooi stukje om door heen te wandelen

Niet al te lang daarna doemt Los Arcos in de verte op. Het plaatsje doet me altijd denken aan een stadje uit een Western. Het ligt midden tussen de graanvelden en er is een hoofdstraat die je door het stadje leidt. Op dit uur van de dag is het uitgestorven en je hoeft er alleen maar even wat muziek van Ennio Morricone bij te bedenken en je zit in een Western en kun je ieder moment vanaf het dak beschoten worden.

De herberg waar we aankomen is dezelfde als waar ik lang geleden met Roibín ook geweest ben. Toen was hij spliksplinter nieuw. De twee Italianen waar we later een tijdje mee opgetrokken zijn, kwamen we daar voor het eerst tegen. We lagen met z’n vieren in een verder lege slaapzaal. Vandaag is het wel anders. We moeten in de rij wachten tot de twee Oostenrijkse hospitalera’s klaar zijn met de pelgrims die ons voor waren. Iedereen krijgt persoonlijke aandacht en wordt rond geleid door de herberg. Dat neemt tijd, maar het heeft ook wel iets heel leuks.

Als we aan de beurt zijn krijgen wij ook een persoonlijke rondleiding. Ik herken het keukentje waar ik met Roibín eieren heb gebakken. Ook het binnenplaatsje haalt onmiddellijk herinneringen naar boven.

De herberg is al aardig vol, maar ik bemachtig nog een benedenbed. André moet naar boven. We laden onze spullen uit en gaan meteen het dorp in voor een biertje. Douchen doen we wel later. We maken ook een afspraak voor een massage voor mij. Even lekker die pijnlijke voeten laten behandelen.
Op het pleintje voor de kerk kopen we wat spullen om zelf te koken. Kikkererwten, paprika, ui en een prei en spullen voor een salade. Chorizo hebben we nog. Ik ga een lekker prutje maken.

Om half vier heb ik mijn massage. Een aardige kale Spanjaard masseert mijn benen en vooral mijn voeten. Het voelt heerlijk. Na afloop zegt hij dat het een beetje ontstoken is in mijn voet en dat ik in koud water moeten zitten.

De rest van de middag zitten we op het binnenplaatsje met een fles wijn en de computer. Het is warm, maar er is een afdakje. Ik werk aan mijn blogs en André zet ze on line. Het is een lastig werkje zo op de laptop. Het lukt om drie van de zes stukje op mijn eigen blog te plaatsen met foto’s erbij. In de Telegraaf heb ik niet zo veel vertrouwen meer. Misschien besluiten ze wel om de stukjes helemaal niet te gebruiken.

Als we de fles wijn soldaat hebben gemaakt meng ik me in het strijdgewoel in de keuken. Het is er druk en gezellig. Ik zet me aan de grote tafel en begin te snijden. André houdt me gezelschap. In een mum van tijd heb ik een heerlijke salade en een prutje van kikkererwten en chorizo. We delen de tafel met twee jonge mensen uit Australië. We voeren gezellige gesprekken. De twee Limburgse dames zijn ook in de keuken aan het weer. Veel pelgrims maken toch hun eigen maaltijden in de herbergen.

Na het eten ga ik nog wat twitteren en dan is het tijd om te gaan slapen.

Midden in de nacht stijgt er geschreeuw op uit het bed van André. Ik lig onder hem, dus kan ik alleen iets roepen om hem te kalmeren. Hij beweegt zo woest in het bovenbed dat er iets op de grond valt. De volgende dag herinnert hij zich dat hij droomde over een enge grote keren die via een kast de kamer in kwam.

Het ontbijt in de ochtend is geweldig. We krijgen dik bruin brood, zoals je dat krijgt als je zelf bakt. Het vult goed. Ook de koffie is prima. Wat een verschil met het bocht van gisteren. Goed gevoed vertrekken we uit Los Arcos.