Geur van paddenstoel
in het hart van de zomer
Knipoog van de herfst.
Eindelijk weer eens een zondag vrij. Na twee weekends achter elkaar werken vind ik het vandaag tijd voor een mooie wandeling in de natuur met de hondjes. Gisteren wilde ik ook al naar buiten, maar toen kwam het weer eens in bakken naar beneden. Vandaag is het ook niet geweldig, maar er zijn toch regelmatig stukken blauw te zien en de zon vecht om haar bestaansrecht aan het hemels firmament. Ik stel voor om er op uit te trekken.
“Ajax speelt in de Arena en ik heb een gratis abonnement van een maand op Eredivisie Live, dus daar wil ik van profiteren, “ gooit André roet in de wandeling.“Je weet toch wat er gebeurt als jij kijkt,”probeer ik nog, maar André wil het risico van verlies voor zijn cluppie toch graag nemen.
Inmiddels heeft de zon zijn gevecht met de wolken voor dit moment gewonnen. André kijkt naar buiten en naar de hondjes. “Oké, ik ga met je mee,”zegt hij.
Als we buiten lopen zie ik dat ik de camera, mijn trouwe metgezel, niet bij me heb.
Daisy heeft de lijn van logeerhond Timo in haar bek genomen en het is net alsof ze hem uitlaat. Timo laat zich gewillig meesleuren. Verdorie, nu kan ik daar geen foto van maken. Een eindje verderop duikt Daisy ineens het water in achter een paar eenden aan. Een primeur! En ik heb de camera niet bij me!
“Weet je wat,”zeg ik. “We maken nu een kort ommetje, jij gaat de wedstrijd kijken en na de wedstrijd gaan we langer en neem ik de camera mee. Misschien krijgen we Daisy nog een keer zover dat ze het water in springt.
André knikt met veel instemming toe.
De wedstrijd is om 16:30 afgelopen. De stemming bij André zit er goed in. Zijn cluppie heeft ondanks het feit dat ze meestal verliezen als hij besluit te kijken met 5-1 gewonnen! Dochter Caitlín belt. “Wacht op mij,”roep ze door de telefoon. “Ik wil mee en Daisy ook zien zwemmen. Ik ben er zo!”
Zo komt het dat we pas rond 17:15 eindelijk de deur achter ons dicht trekken.
Het is echt heerlijk buiten. De zon heeft al zijn krachten verzameld om ons toch nog even een zonnebad te geven, voordat de maan het straks van haar gaat overnemen. De geur van paddenstoelen stijgt op uit de bosjes waarlangs we lopen. Op het veldje tussen de huizenblokken, vlak voor de ingang van het park staan een paar prachtige grote exemplaren. Deze keer rent Daisy ze niet omver. Ik ga op mijn buik liggen om vanuit een interessant perspectief de paddenstoel te kunnen fotograferen.
Deze paddenstoelen staan meestal alleen in de herfst op deze plek. Regelmatig worden ze door fanatieke grasmaaiers van de gemeente met de grond gelijk gemaakt, maar iedere keer verrijzen ze weer uit hun eigen brokstukken. De sporen zitten diep in de aarde en maken dat de paddenstoel altijd weer op diezelfde plek naar de oppervlakte komt. Het grappige is dat de paddenstoel begint als een bescheiden bolletje, maar na een paar dagen rolt zich een enorme hoed uit. Iedere herfst is deze paddenstoel of eigenlijk het hele groepje waartoe hij behoort een geliefd onderwerp voor foto’s.
Niet lang daarna lopen we een klein paadje op waar een heel pad van paddenstoelen zich voor onze voeten uitstrekt. Ook deze paddenstoelen zijn erg vroeg dit jaar.
We steken de straat over en gaan weer op weg naar de avonturenspeelplaats een eind verder op. Dochter Caitlín is er nog nooit geweest en het is een leuke plek om met de honden te spelen.
Links naast het water waar we lopen zie ik de hele familie zwaan vredig in het water dobberen. Eerder die middag lagen ze nog op het gras, een prachtig gezicht en een idylle die zelf Daisy niet durfde te verstoren, nadat vader zwaan even van zich had laten horen.
We komen een grappig wit hondje tegen van het merk Westhighland Terriër. Het beestje stapt regelrecht op onze Daisy af, die al haar haren overeind zet en gromgeluiden maakt.
Haar nieuwsgierigheid wint het echter van haar angst en even later laat zij zich besnuffelen. Ook Timo vindt het een gezellige ontmoeting. Alleen het baasje van de Westie vindt het iets minder. Kordaat stapt ze op ons en het drietal af en roept: De enige teef in jouw leven ben ik! Daarna voert ze de teleurgestelde terriër af. Het maakt niet uit….ik heb hele leuk foto’s van het stel kunnen maken.
Het is heerlijk rustig bij de waterpartij. Alleen een klein Japans jongetje staat met zijn vader bij het water. Daisy springt er blaffend en met haar haren overeind op af. Het jongetje rent gillend weg en ik ren gillend achter Daisy aan. Ik geef een flinke ruk aan haar nekvel. Dat doen de moederhonden ook om hun pups te corrigeren en ik hoop dat het mij daarmee ook lukt. Dat moeten we niet hebben, dat ze kleine kinderen met haar geblaf de stuipen op het lijf jaagt!
Inmiddels huppelt André al over de stepstones naar het eilandje in het midden. Daisy heeft het meteen door. Ze springt van steen tot steen achter hem aan, af en toe in het water glijdend. Ze vindt het prachtig. Best knap voor een hondje. Timo durft het haar niet na te doen en staat jammerend aan de kant. Hij steekt een teen in het water, maar weigert om verder te gaan, dus neemt Caitlín hem onder haar arm om hem ook naar het midden te brengen.
Het eilandje bestaat uit zand en beide honden beginnen als idioten te graven en door het zand te rennen. Daisy is helemaal door het dolle. Wij gaan op de stenen zitten en kijken toe.
De zon schijnt op de hondjes en op mijn dochter, die in een gebogen houding op een steen zit. Ze is net een vrouwelijke versie van de Denker van Rodin.
Daisy heeft inmiddels de eenden ontdekt. Ze probeert er achter aan te gaan. Ze rent als een volleerd evenwichtkunstenaar over de stenen. Af en toe springt ze in het water, maar echt zwemmen durft ze niet. De eenden hebben dat al gauw door, dus laten ze haar snaterend achter.
Wij verlaten via de stepstones aan de andere kant het eilandje en laten Timo achter. Even kijken wat hij gaat doen. Timo doet een poging om te springen en beland op de eerste steen, die plat is. De andere stenen zijn dat niet, dus durft hij niet verder. Hij kijkt ons niet begrijpend aan. Caitlín gaat terug om hem te halen. Op het allerlaatste stukje zet ze hem neer. Hier zijn de stenen ook plat. En ja hoor…Timo springt op de kant. Goed zo Timo!
Het loopt al tegen 18:30. Het is nog steeds prachtig weer, maar we moeten eens naar huis. Wij hebben honger en de hondjes zijn aardig moe aan het worden. Als we vlak bij huis zijn ziet Daisy een groep eenden die vlak langs de kant zwemmen. Voor we er erg in hebben springt ze in het water en ja hoor….ze begint te zwemmen in de richting van het groepje snaterbekken.
Echt ver durft ze nog niet te gaan, maar ze zwemt! We zijn heel trots op ons dappere hondje dat iedere dag iets meer durft en in haar eigen tempo de wereld om haar heen ontdekt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten