Met Daisy de natuur beleven.

A dog called Daisy

In het park wandelen deden we altijd al, maar in het park wandelen met een hond is toch weer anders. Er wordt als het ware en extra dimensie aan de wandeling toegevoegd. Een hond beleeft de natuur op een geheel andere wijze dan wij dat gewend zijn te doen. Zo is Daisy hevig geïnteresseerd in de geur van anderhonds drollen, daar waar wij onze neus liever buigen over een geurend bloemetje. Als wij genieten van de schoonheid van familie zwaan, zou zij ze het liefst blaffend het riet in jagen. Wil ik net een foto maken van een schitterende paddenstoel, rent Daisy mijn foto-object in een vliegende galop ondersteboven. Zo ook deze zondag.

Ik heb nog zo’n anderhalf uur voordat ik naar mijn werk moet voor een slaapdienst. Het is droog en de zon doet pogingen onder zijn deken van wolken tevoorschijn te kruipen.

“Zullen we nog even met Daisy naar het park gaan,”stelt André voor. Het laatste uur voordat ik naar mijn werk ga is altijd een soort van verloren uur, waarin ik niet goed weet wat ik nog kan doen. Rust om te lezen heb ik dan niet meer en het huishouden vind ik zonde van mijn tijd. In de zon zitten is er vandaag niet bij en na minstens vier koppen koffie is dat ook al geen optie. Het park is dus een prima idee.

Gewoonte getrouw hang ik de camera om mijn nek. Er staat op het veldje tussen de huizen, aan de ingang van het park, een prachtige paddenstoel die ik wil fotograferen. Daisy huppelt naast ons aan de lijn. Op het veldje laten we haar los. Ze heeft daar zo haar vaste snuffelplekken. Ik geef André een seintje om mee te komen. Ik wil hem die fantastische paddenstoel laten zien. Daisy snuffelt aan de andere kant van het veldje en lijkt in de ban van een molshoop.
“Kijk, wat een schoonheid,”zeg ik tegen André als we in een straal van een paar meter bij de paddenstoel vandaan zijn. Ik breng de camera naar mijn oog, wil instellen als er van achter me een woeste orkaan nadert. Het volgende moment ligt de prachtige paddenstoel in verschillende stukken aan mijn voeten. Ik kan nog net een foto van de afgerukte hoed maken, wat waarschijnlijk nog wel een aardig plaatje zal opleveren. Bedankt Daisy! Gelukkig weet ik nog een andere paddenstoel te staan.

Het is opvallend hoeveel paddenstoelen er al uit de natte aarde verrezen zijn. Samen met de hier en daar al verkleurende blaadjes krijg je het gevoel dat je een herfstwandeling maakt midden in de zomer. Toch zijn paddenstoelen in de zomer niet vreemd. Paddenstoelen kunnen het hele jaar voorkomen, zodra de omstandigheden daar even geschikt voor zijn. Nu zijn de omstandigheden voortdurend geschikt, dus zie je deze zomer veel paddenstoelen.

Het is het zonnetje gelukt zijn wolkendeken af te gooien. Het is ineens heerlijk buiten. Een zacht strelend windje en subtiel gefilterd licht dat door de takken valt en zonnevlekken maakt op het gras. Op een brug staan we een tijdlang te kijken naar moeder of vader fuut met een al haast volwassen jong. Het jong is bijna zo groot als zijn ouder, maar heeft nog wel de specifieke zwart wit gestreepte kop. Het jong maakt felle piepgeluiden in de hoop dat zijn ouder hem nog iets toe stopt. Het volwassen dier duikt onder en komt even later weer boven. Dit herhaalt zich een paar keer alsof het oudere dier de jongere tot voorbeeld wil zijn. En dan gebeurt het…het jong duikt en zwemt achter zijn ouder aan onder de brug door. Wij rennen naar de andere kant en zien nog net de schaduwen van het tweetal onder wateropper vlak voor dat ze weer naar de oppervlakte komen. Een prachtig gezicht!

Het park bij ons huis bestaat uit verschillende stukken, die steeds van elkaar zijn gescheiden door een autoweg. We trainen Daisy om naar ons toe te komen, zodat we haar aan de lijn kunnen doen bij het oversteken. Dit is niet gemakkelijk, want mevrouw heeft zich in de twee weken dat ze nu bij ons is ontwikkeld tot een heel eigenwijs portret. Dat zal nog wel wat oefening kosten en misschien moeten we zelfs wel overgaan tot een puppiecursus. Daisy maakt er een spel van om hard weg te lopen als ze de riem weer ziet.

Het lukt uiteindelijk om de weg over te steken met Daisy aan de lijn. In de verte zien we de zwanenfamilie zwemmen. Iedere keer als ik de elf koppige familie zo samen zie zwemmen krijg ik een warm gevoel van binnen. Al die keren dat ik samen met vader zwaan naast het nest heb gezeten hebben een band geschapen. Wel bekruipt me altijd de vraag wat er nu met het tiende ei is gebeurd. Er waren echt tien eieren, maar er zijn maar negen jongen. Nou ja…maar negen…!

We steken weer een weg over en dan komen we in een totaal gerenoveerd stuk van het park. Er is hier een fantastische avonturenspeelplaats gemaakt voor kinderen. Er is een paadje tussen de bomen aangelegd dat helemaal langs de speelplaats voert. Langs het pad zijn zitplekken aangelegd, die waarschijnlijk meer gebruikt worden als chillplek door opgeschoten jongeren dan door kleine kinderen. Toch is het een uniek stukje park waar voor jong en oud wel iets te beleven valt.
Midden in het speelveld is een waterpartij gecreëerd met stepstones. André en ik gaan over de stenen heen naar een klein eilandje in het midden van de waterpartij en ondertussen kijken we wat Daisy doet. Ze staat wat te aarzelen aan de rand van het water. Dan neemt ze een beslissing. Ze springt het water in. Half door het water, half gebruikmakend van de stenen holt ze ons achterna. Het is haar vuurdoop in het water en het ziet er naar uit dat we een waterhond aan de haak geslagen hebben. Wijlen onze Timmie vond er niets aan in het water. Alleen als het heel warm was wilde hij wel een beetje aan de rand rondwaden, zodat zijn buikje lekker nat en koel werd. Om hem een paar slagen te laten zwemmen moest je hem echt in het water gooien, maar daar deed je hem geen plezier mee. Maar waterhond Daisy plonst gewoon achter ons aan. Als wij het eilandje via de stepstones verlaten kijkt ze eerst weer even wat ontredderd, maar niet lang daarna volgt ze ons, deze keer springend van steen tot steen.

Het is voor mij bijna tijd om naar mijn werk te gaan. We lopen terug langs het water waar we op de heenweg de zwanen hebben zien zwemmen. Als ik me door het riet wurm komen de jongen nieuwsgierig naar me toe gezwommen. Ze maken zachte piepgeluidje, net als de andere jonge watervogels. Alleen klinken die piepjes zo gek uit de snavels van deze toch al aardig uit de kluiten gewassen jonge vogels. Als ze zien dat ik geen broodjes bij me heb verliezen ze al gauw de aandacht voor mij. Daisy heeft ze gelukkig niet in de gaten, want dan zou ze er zeker blaffend op af zijn gegaan en vader en moeder zwaan zijn nog steeds geen vogels waar je ruzie mee moet krijgen.
Even later zwemt de familie weg, altijd weer prachtig om te zien.

Als we thuiskomen gooi ik wat spullen in een tas en maak me klaar. Ik stel voor dat we Daisy even meenemen. Er zijn nog mensen op mijn werk die haar niet gezien hebben en die het wel graag willen. Op het moment dat we haar de riem om willen doen letten we even niet goed op. Zowel onze huisdeur als de deur van de gemeenschappelijke hal staat open. Daisy is niet van gisteren. Ze neemt een spurt en weg is ze. Voor onze deur is ook een speelpleintje. Een veld, een zandbak met klimtoestellen en een heg van rozenstruiken. Vooral de zandbak werkt als een magneet op onze Daisy. Als idioten rennen we over het speelterrein om mevrouw in de boeien te slaan. Ze is ons steeds te snel af en kijkt daarbij heel stout in onze richting iedere keer als ze er weer vandoor vliegt.
“Ze zoekt het maar uit,”zegt André kwaad en loopt naar de auto. Ik loop met hem mee in de hoop dat mevrouw ons volgt. Dit doet ze ook, maar als we haar willen pakken snelt ze er weer vandoor. Er zit ook iets van angst bij, zie ik nu. Op het moment dat we haar te veel ruimte geven wordt ze onzeker. Het is in feite net als bij kleine kinderen. Die hebben ook structuur nodig om zich veilig te kunnen voelen. Met een hond is het niet anders.
Uiteindelijk krijgen we haar te pakken. We zijn even helemaal klaar met haar en brengen haar naar binnen. Dan maar niet mee naar mijn werk. Dit is iets waar we mee aan het werk moeten. Daisy moet leren luisteren en gehoorzamen, want anders krijgen we een probleemhond en dat moeten we echt zien te voorkomen. Puppiecursus dan maar?