Je spiegelen aan de natuur.

Laat de natuur je coach zijn.

Samen met de zon

spelen de wolken een spel
van licht en donker

Tijdens een van de ommetjes die ik met de honden maak kom ik een woest gebaarde man tegen, die net als ik een grote camera op de borst heeft hangen. Hij kruipt ook, net als ik, door het struikgewas op zoek naar creepy crawlers om te fotograferen. De camera die hij om heeft ziet er een stuk indrukwekkender uit dan de mijne. Hij verontschuldigt zich als ik daar een opmerking over maak en beweert net als ik een amateur te zijn die maar wat probeert. We raken in gesprek en trots laat hij mij een foto van de schorpioenvlieg zien, die hij zojuist aangetroffen heeft in de struiken. Een mooi diertje, waar ik nog nooit eerder van gehoord heb, maar dat algemeen in Nederland schijnt voor te komen.

“Het mooiste worden de foto’s als je ze allemaal op Manuel neemt,”legt de man uit. “Maar dat is niet gemakkelijk!”
Ik maak bijna al mijn foto’s op Automatisch. Alleen stel ik wel af en toe handmatig scherp. Veel verder gaat mijn kennis namelijk niet. Ik heb wel een keer een les gehad van fotograaf Hans Clauzing in de Keukenhof, maar ook die opgedane kennis is al weer aardig weggezakt.

Al die tijd dat ik met de man sta te praten moet ik minstens een oog op de honden houden. Vooral Logeerhond Timo neemt regelmatig de kuierlatten, waarop ik dan weer een sprintje moet trekken om te voorkomen dat hij via de brug het park verlaat en op de weg terecht komt. Daisy blijft meestal wel in de buurt. Ineens heb ik zin om weer eens door het park te kuieren zonder een hond in mijn kielzog. Als ik zie hoe heerlijk deze man door de bosjes struint met zijn camera krijg ik een gevoel van gemis. Hoe heerlijk het wandelen met de honden ook is, ik ben toch steeds aan het opletten dat er niet een uit mijn zicht verdwijnt. Daardoor heb ik ook niet de rust om me te spiegelen aan de natuur en me te verrijken aan inzichten.

Ik breng de hondjes naar huis en ga voor het eerst in tijden weer eens alleen op pad. Bij de ingang van het park staat mijn collega amateurfotograaf nog steeds  tussen het gebladerte te rommelen. Hij is opnieuw op zoek naar schorpioenvlieg, verklaart hij zijn aanwezigheid, want hij wil zijn oude lens vergelijken met de nieuwe. Hij heeft zo het idee dat de oude betere foto’s maakt dan de peperdure lens waar hij eerder die middag foto’s mee heeft gemaakt. Ik ben jaloers op zowel de nieuwe, als de oude lens waar de man mee in de weer is. Mijn camera is al 5 jaar oud en ik kan me nog steeds geen nieuwe lens permitteren. Misschien maar beter ook, als je zo weinig kennis van de techniek hebt.

Ik laat de man verder zoeken naar de schorpioenvlieg en loop richting het water waar ik de aanwezigheid van libellen en juffers weet. Al heel lang heb ik een fascinatie voor de libel. Toen ik nog alleen mijn praktijk voor reïncarnatietherapie had stond de libel als symbool voor wat er leeft in de getraumatiseerde geest. De larve van de libel leeft namelijk onder water, alwaar hij als een ware rover voor zijn kostje zorgt. Het beeld van dit prachtige diertje als roofzuchtige larve vond ik een prachtige metafoor voor de onbewuste trauma’s die door reïncarnatietherapie aan de oppervlakte en in het licht kunnen worden gebracht. Als de larve volgroeid is kruipt hij langs een rietstengel omhoog naar het licht en vliegt weg als een prachtige libel. Daarmee is de libel zelf weer een metafoor voor de geest die weer vrij is nadat een trauma onder ogen gezien en verwerkt is.

Nu ik mijn praktijk heb uitgebreid met natuurcoaching heb ik als symbool een boom gekozen. Een boom staat voor groei, maar kan je ook inzicht geven over hoe je als mens in het leven staat. Ben je een dikke stevige boom, waar iedereen onder kan schuilen of ben je boom die meebuigt in de wind. Als ik cliënten coach laat ik ze soms buiten een boom kiezen waar ze zich mee kunnen vereenzelvigen. Of laat ik ze er een tekenen. Aan de hand van zo’n keuze of tekening ontstaan prachtige gesprekken die de cliënt, maar mijzelf net zo goed, prachtige inzichten oplevert.

Ik kom aan bij het water, waarlangs het stikt van de juffertjes. Juffertjes zijn een onderorde van de orde van de libellen. Er zijn heel wat verschillen te noemen tussen de juffer en de echte libel. Een juffer is slank en heeft de oogjes aan de zijkant van haar kopje. De vleugeltjes draagt zij in rust, tegen elkaar aan, terwijl de libel ze gespreid van het lichaam laat afstaan. De libel is ook veel steviger gebouwd en kan enorme einden vliegen. Juffer of libel, ik vind ze allebei schitterend. Het is een genot om te kijken hoe een juffer zich tegen een rietstengel aanvleit en er als het ware een mee wordt. Ik kan er niet genoeg van krijgen om er naar te kijken en ze te fotograferen. Ook nu weer kijk ik gefascineerd naar het lijfje dat in het zonlicht schittert als een sierraad met ingelegde edelstenen. Soms zie ik er twee, die op ingenieuze wijze aan elkaar vast zitten en zo door de lucht zweven. Wat een romantische manier om de liefde te bedrijven! In werkelijkheid is het voor de twee verliefde juffers een hele klus om tot de daad te komen. De jufferman houdt de jufferdame letterlijk met zijn achterlijf in de tang. Het lastige is dat het deel waarmee hij haar vasthoudt, ook het deel is waar zich zijn sperma bevindt. Nadat ze een rustig plekje hebben gevonden op een rietstengel, moet de man terwijl hij haar vasthoudt zijn sperma op een plek bij zijn vleugels zien te krijgen. Dit is een behoorlijke acrobatische toer. Als dat lukt, vormt hij een lus. Dan is de beurt aan haar en moet zij haar achterlijfje weer bij het sperma zien te krijgen. Als dat allemaal gelukt is vormen ze samen een hartvormige figuur. Prachtig om te zien.

Terwijl ik naar de juffers kijk vraag ik mijzelf af welke spiegel ze mij voorhouden. Ik zie twee dieren heel veel moeite doen om iets voor elkaar te krijgen wat in beider belang is. Het verreist een goede samenwerking. Door samen de juiste handelingen te verrichten komen ze tot resultaat. Dat herken ik ook in mijn eigen leven. Wil ik iets bereiken, moet ik daar moeite voor doen en goed samenwerken. Dank je wel juffers, dat jullie me dat weer even hebben laten zien!

Het is een beetje vreemd weer. Het is heel warm, maar de wolken en de zon spelen voortdurend spelletjes met elkaar. Ook staat er een behoorlijke wind, waardoor het niet meevalt een goede foto te maken. Dan hoor ik eenden kwaken en er komt een Haiku bij me op:

Gekwaak van eenden.

En het ruisen van de wind

neemt het geluid mee.

Ik verlaat de waterkant en loop naar het paddenstoelen paadje. Op mijn buik probeer ik de paddenstoelen met verschillende camera-instellingen te fotograferen. Ik en zet de camera op Manuel en rommel wat met de belichtingmeter. Ik krijg een totaal overbelichte foto, waarop geen paddenstoel te zien is. Ik draai aan het radertje van de belichting. Hoe hoger het getal hoe meer ik te zien krijg op de foto. Ik draai nog wat verder in de richting van het getal 30. Er verschijnen paddenstoelen op de foto, maar de sluitertijd is nu heel langzaam, waardoor de foto niet scherp wordt. Ik heb er weinig verstand van, maar volgens mij heb je nu een statief nodig. Ik probeer nog wat andere dingen en uiteindelijk heb ik wel wat aardige plaatjes, die ik thuis met elkaar wil vergelijken. Zo moet ik het uiteindelijk wel leren.

Ik kom bij een groepje knalgele bloemen. De felle kleur trekt bijen en hommels aan. Ik kijk met toenemende belangstelling hoe een grote dikke hommel zich door het stuifmeel wentelt op zoek naar de nectar. Zijn hele lijf zit onder de gele poeder. Ik ga weer met de camera aan de slag en probeer verschillende dingen uit. Ik heb het idee dat er wel iets moois tussen zit.

Inmiddels is de zon weer even goed doorgebroken. In een ander perkje staan prachtige paarse bloemen. Ik ga op de grond zitten en fotografeer naar boven. Fotograaf Hans Clauzing heeft me een keer laten zien dat je dan weer een ander effect krijg. Ik neem een heleboel foto’s met allemaal andere instellingen. Heel veel verschillen zie ik eigenlijk niet. Wel dat het effect van het zonlicht dat door de tere blaadjes schijnt, heel mooi is.

Het is inmiddels al behoorlijk laat. Ik loop al zeker anderhalf uur door het park.  Ik voel me heel blij en gelukkig. De wind heeft mijn hoofd leeg gewaaid, de zon heeft in mijn toch al warme hart het vuurtje nog wat meer opgestookt, de wolken hebben mij opnieuw bewust gemaakt van schaduw en licht en hoe het een niet zonder het andere kan bestaan. De natuur heeft zich weer aan mij vertoond in al haar rijkdom!

Thuis zoek ik de foto’s uit. Ik ben niet ontevreden!