2 juni, La Faba
Het is al 3 uur als we La Faba, een plaatsje hoog in de bergen vlak voor Galicia, bereiken. Ik ben kapot. We hebben ontzettend veel moeten klimmen vandaag. Vanuit Villafranca del Bierzo zijn we de Camino Duro, de zware Camino, op gegaan. Die gaat niet over de weg, maar leid je over de bergen. De uitzichten daar zijn fantastisch, maar om boven te komen en van die uitzichten te kunnen genieten moet je een uur klimmen. Eenmaal boven is het puur genieten.
La Faba heeft een prachtige herberg naast een klein kerkje. De hospitalera, een Duitse vrouw met een Nederlandse partner, vertelt ons dat er die avond een dienst zal zijn in het kerkje en dat er twee benedictijner paters een rituele voetwassing zullen uitvoeren. Heel leuk, maar voorlopig zijn we vooral blij dat we er zijn.
Na een douche duiken we de enige bar in die het dorp rijk is. Al gauw krijgen we gezelschap van twee Nederlanders met wie we al een paar dagen optrekken. Het zijn gezellige mensen. De glazen wijn vliegen over tafel.
We eten ook in de kroeg. Tijdens de maaltijd krijgen we bezoek van een grote hond die ook graag een hapje mee-eet.
Om 20:00 uur is de dienst in het kerkje. De paters zijn twee sympatieke Spanjaarden die erg hun best doen om duidelijk Spaans te spreken. De hospitalera vertaalt zo nu en dan. Maar eigenlijk is alles vanzelf al duidelijk. We beginnen met een lied. We hebben een blaadje en kunnen allemaal meezingen. Daarna is het het ritueel van het doorgeven van een kaars. Iedereen die het wil mag hard op of in zichzelf een wens uitspreken. Het is heel mooi om iedereen zijn wensen te horen uitspreken. Sommige pelgrims raken erg geëmotioneerd. Dan worden er mensen naar voren gevraagd die deel willen nemen aan de rituele voetwassing. Ik ga ook naar voren.
Het is een prachtig ritueel. Met zes mensen zitten we op een bankje voor in de kerk. De twee paters wassen de voeten van de eerste persoon op het bankje, een vrouw. Ze gieten water over de voeten, drogen ze en drukken er een kus op. Het is ontroerend, om onze voeten, die zo te lijden hebben tijdens de tocht, zo liefdevol behandeld te zien worden.
De vrouw die als eerste haar voeten gewassen krijgt helpt daarna met het wassen van de voeten van de persoon naast haar. De paters begeleiden het ritueel. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is kussen de pelgrims die deelnemen aan het ritueel elkaars voeten. Het is mooi en liefdevol.
Na het ritueel van de voeten vragen de paters of wij de wereld willen helpen veranderen, maar niet door naar elkaar te wijzen, maar door bij ons zelf te beginnen. We maken een kring rond het altaar en houden elkaars handen vast. Dan wordt het Onze Vader gebeden, ieder in zijn eigen taal. Dan wensen we elkaar vrede toe, La Paz! Iedereen omhelst elkaar. Het voelt heel warm, ook al ben ik van huis uit niet heel erg religieus opgevoed en André ook niet.
Na afloop van de dienst drinken de paters gezellig een glaasje wijn met ons in de tuin van de albergue en steken ze een sigaretje op. Ze willen ook best met ons op de foto.
Het is tijd om naar bed te gaan. De ene na de andere pelgrim verdwijnt de albergue in. Wij gaan ook. Ik ben best moe van die hele dag klimmen. Morgen zullen we Galicia bereiken. Hoog in de bergen staat de mooie gekleurde stenen paal die aangeeft dat we in Galicia zijn en aan het laatste deel van onze pelgrimstocht gaan beginnen.
3 juni, naar Galicia
Ik heb beroerd geslapen. Ik heb ineens jeukende bulten gekregen. Niet de beroemde bedbugs, hoop ik. In elk geval heb ik er niet van kunnen slapen. We ontbijten samen met de Nederlanders in de enige bar. Ze vertellen dat de albergue waar zij geslapen hebben, er zijn er twee in La Faba, een wc heeft die tegelijkertijd de douche is. Zo'n "staan" geval. Na het ontbijt moeten we maar even gaan kijken.
Na het ontbijt lopen we even mee naar de andere albergue. Het is een alternatief gebeuren met wierook, boeddha's en esoterische muziek. Het ziet er wel heel mooi uit en de Nederlanders hebben er heerlijk vegetarisch gegeten, een zeldzaamheid op de Camino. De slaapzaal is in een schuur. Er zijn grote houten bedden gemaakt. Voor de wc moet je een trapje op naar een verhoging. En ja hoor..daar staat de douche-wc. Om te plassen ga je op de voetdingen staan, maar als je wil douchen dus ook. Ik ben er niet erg van gecharmeerd, maar de Nederlanders zeggen dat het allemaal reuze meevalt. Je wordt makkelijk op de camino!
Dan gaan we op weg. Ik ben niet fit en sleep me de berg op. We moeten weer flink klimmen, maar de uitzichten zijn prachtig. De zon komt langzaam van achter de berg tevoorschijn. Het ene moment loop je in de schaduw, het volgende moment in de zon. De brem langs de kant van de weg licht op als kleine lampjes. Prachtig.
Dan ineens is daar de paal. Nog een paar stappen en we zijn in Galicia. Vanaf nu zullen er paaltjes langs de weg staan die aftellen naar Santiago. Nog een week lopen en dan zullen we aan het einde van onze tocht zijn. Een raar idee, treurig en heerlijk tegelijktijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten